ECADF Current Afairs hate group against Tigrayans

“ተክሌ” በሻዕብያ ፍቅር የተነደፈዉ የግንቦት 7(ቱ) ወጣት

“ተክሌ” በሻዕብያ ፍቅር የተነደፈዉ የግንቦት 7(ቱ) ወጣት

አንደኛዉ ፎቶግራፍ ከሃዲዉ አብርሃም ያየህ አስመራ ዉስጥ የኦሮሞ የሲዳማ እና የኦጋዴን ነፃ አዉጪ መሪዎች ነን ከሚሉት ጋር በመሆን በክብ ጠረጴዛ ከሻዕብያ ራዲዬ ጋዜጠኛች የቀረበለትን ቃለ ምልልስ ሲያደርግ የሚያሳይ ፎቶግራፍ ሲሆን፤ ሌላኛዉ በሻዕብያ ባለስልጣናት ቀናነት የተማረከዉ የግንቦቱ ወጣት ተክለሚካኤል አበበ ፎቶግራፍ ነዉ። ወጣቱ ECAD- Forum እተባለ የሚጠራ የህዋ ሰሌዳ (internet) አዘጋጅ ነዉ፣፣ ይህ ወጣት የሚያዘጋጀዉ ሌላዉ የሕብረተሰብ መወያያ መድረክ ቅጥ ባጣ የስሜት ስካር እና በተለያየ የዘረኝነት ሱስ የሰከሩ መድረኩን የአራዊቶች ሜዳ የሚያስመስሉት የተለያዩ “Hard Core” የሚሏቸዉ ዘረኞች የሚርመሰመሱበት Ethio discussion Forum(?) እየተባለ የሚጠራዉ ፓልቶክም እንደሰማሁት ከሆነ የሚቆጣጠረዉም እሱ ይመስለኛል፣፣ (“በፓልቶክ መድረክ ስትጮህ የሰማሗት አራዊት” በሚል ጽሁፍ 5ሚሊዬን ትግራይ ሕብረተሰብን በስድሳአምስት ሚሊዬን ኢትዬጵያዉያን የማጥፋት ዘመቻዋ ቅስቀሳ ስታካሂድ የሰማሗት አንዷ ከመድረኩ የማትጠፋ ሁሌም በስሜት የምትከንፍ የዚህ መድረክ የዘወትር ሞተር መሆኗን የተቸሁበት ያ ፎረም እንደነበር ይታወሳል)፣፣ በዓለም ዉስጥ ተወዳዳሪ የታጣለት ሯጩ ኢትዬጵያዊዉ ጀግና የቀነኒሳ በቀለን፤የመኢአዱ መሪ ኢ/ር ሃይሉ ሻዉልን፤ የኢትዬጵያ ሕዝብ አካል የሆነዉን የትግራይን ሕዝብ እናጥፋ የሚሉት ጋጠወጦች በዛዉ መድረክ መሆኑን ከተቀዱት ድምፆች ያረጋግጣሉ። ወጣቱ የግንቦት 7 ቁንጮ ወጣት ነዉ፣፣ “ልጅ ተክሌ” ከሚል ስም ጀምሮ አያሌ የብዕር ይሁን የዕዉነተኛ የመጠርያ ስሞች አሉት፣፣ አለፍ ብሎም በቅርቡ የግንቦት 7 መሪዉ “አምታታዉ በከተማ/ዶ.ር ብርሃኑ ነጋ” ዳለስ/ቴክሳስ ዉስጥ ስብሰባ ሲጠራ ይህ ወጣት (“ልጅ ተክሌ”) ከሚኖርበት ካናዳ ቫንኩቨር ለስብሰባዉ ሲገኝ “እኔ እንኳ “ደጃዝማች ነት ነበር ደስ የሚለኝ ሆኖም “ዳላሶች” የፊታዉራሪነት ማዕረግ፣ መጠርያ ሸልመዉ ላኩኝ በማለት የብዙ ማዕረግ ስሞች ሁሉ የያዘ አስገራሚ “የዘመነ” ወያኔ ወጣት ነዉ፣፣ ወጣቱ ካገር ሲወጣ ኬንያ ዉስጥ ግራ ተጋብቶ ሁሌም ሲያለቅስ በኢትዬጵያዊነት ተንከባክበዉ ለዚህ ያደረሱት የኛ ልጆች ሲነግሩን አሁን ከሚፎክረዉ አንጀት የተለየ ነበር ብለዉኛል። ያን ለባለ ታሪኮቹ/አዋቂዎቹ ልተዉና ይህ ወጣት አዲስ አበባ ዩኒቨርሲቲ ሲማር (ቀዳማዊ ሃይለስላሴ ዩኒቨርሲቲ መባሉ ኩነኔ ነዉ ተብሏል በማሃይሞቹ ዉሳኔ አባባል) ብርሃኑ ነጋ አስተማሪዉ እንደነበር እና የግቢዉ ተማሪዎች ከፍተኛ አመራር አባል እንደነበር በጻፋቸዉ መጣጥፎች ነግሮናል፣፣ ለኛ ግራ በገባን ፣ እሱ በሚያዉቀዉ ምክንያት ብቻ ዋሺንግተን ድረስ ሄዶ (ዋሽንገተን ኢትዬጵያ ያዘጋጁት ስብሰባ ለመካፈል ነበር የሄድኩት ይለናል፣-) በሺዎቹ የሚቆጠሩ ኢትዬጵያ ቤተሰቦች እና ወታደሮች በሻዕብያ እና በቅጥረኛዉ ወያኔ ወታደራዊ የሽምቅ ዉግያ ቅንብር በምድሪ - ባሕሪ/ ባሕረ-ምድር (ኤርትራ) ዉስጥ የተገደሉበትና ለዘግናኙ እና ለዚያ የግድያዉ ወንጀላቸዉም ሻዕብያዎች ደስታቸዉን በያመቱ የሚገልጹበት ፌስታ/ፌስቲቫል የሚሉት እሻዕቢያ ድግስ በአካል በመገኘት በቅርቡ ወጣቱ በድረ ገጹ ባሰራጨዉ ቪዲዬ ላይ ከሻዕቢያ ጋር ፍቅር መነደፉን እና በሻዕቢያ በዓል/ፈስቲቫል/ድግስ አዘጋጆች እና የድግሱ አዳራሽ ስፋት፣የጨፋሪዎቹ የኤርትራዉያን ቁጥር እንደ አሸን የመብዛቱ ትዕይንት ከመገረሙ አልፎ፣ የሻዕቢያን ሰብአዊነት፣ ለኢትዬጵያ በጎ አሳቢነት እና ቀና መሆን መስበክ የጀመረበትን “ኢትዬጵያዊነትን” እና ኢትዬጵያዊ ክብር” የሚነካ አሳፋሪ “የፖለቲካ ሽርሙጥና” የተሞላበት ፖለቲካዊ መልዕክት ማስተላለፉን ስመለከት- ከኬንያ ኤርትራ ድረስ ተጉዞ ‘የአርበኞች ግምባር የሽምቅ ተዋጊ” አመራር አባል የነበረዉ በሻዕብያ ሰቆቃ ሕይወቱ እንዳለፈች የሚነገርለት የሕግ ተማሪ እና ያዲስ አበባ ዩኒቨርሲቲ ተማሪዎች ሊቀመንበር የነበረዉ የጌታቸዉ ተስፋዬን በሻዕቢያ እና በሻዕቢያ አሽከሮች የሞሞቱን ጉዳይ ቅንጣት ያለቆረቆረዉ ይህ “ዘመናይ” የሻዕቢያ በጎነት ለመስበክ የሻዕቢያ ነገረ-ፈጅ ሆኖ ብቅ ሲል ሕሊና ላለዉ ዜጋ እጅግ አስገራሚ ነዉ፣፣ ዘግየት ብየ በጣም በቅርቡ ያነበብኩት ተስፋየ ገብረአብ የተባለዉ ደራሲ ስለ ኦነግ ሲንገበገብ ሳናብብ የተሰማኝን ያንጀቴን መቃጠል አብሮ ከዚህ ልጅ የሻዕብያ ቀናነት ሲሰብክ ሳዳምጥ “አገሬ ሰዉ ያጣሺዉ” የሚለዉን የንዋይ ደበበን ዜማ የጆሮየን በር ሲያንኳኳ ይሰማኛል። በዛዉ ሕሊናየ በማይወጣዉ አቀበት ዉስጥ ገብቶ ይጨልማል። የኢትዬጵያን ረቪዉ ድረገጽ አዘጋጅ የሆነዉ ኤልያስ ክፍሌ ስለሻዕቢያ በጎነት እና ስለ ነብሰ ገዳዩ እና ጸረ ኢትዬጵያ የሆነዉ የሻዕቢያዎቹ “ትልቁ ወረበላ” ኢሳያስ አፈወርቅ የኣመቱ ሰዉ ሆኖ በኤልያስ መመረጡና በድረገጹም አሸብርቆ በመሰበኩ በአብዛኛዉ ኢትዬጵያዊ እንደተኮነነ እና ከመድረኩ እንደተገለለ የሚታወቅ ነዉ፣፣ የወጣቱ አስገራሚ ነገር - በኤልያስ ክፍሌ የተገረመዉ ጆሮአችን ሳያጋግም የሻዕብያ ቀናነት መስበክ የመጀመሩን ዘመቻዉ ስመለከተዉ፣ ተቃዋሚዉ ክፍል “በአፍቃሬ ሻዕብያ” የተበከለ መሆኑን አመላካች እንደሚሆን መጠራጠር አይቻልም፣፣ ወጣቱ የለጠፈዉ የአዉዲዬ-ቪድዬ ቅስቀሳ ስንመለከተዉ ስለ ኢትዬጵያ ጉዳይ የሻዕቢያ አሳቢነት፣የዋህነት፣ተባባሪነት እና ቀናነት ሰበካዉ በቀጥታም በተዘዋዋሪም በወጣቱ ብቻ ተወስኖ የቀረ ቅስቀሳ አልነበረም፣፣ ከግንቦት 7 መሪዉ ከብርሃኑ ነጋ ጀምሮ የዛሬዉ የግንቦት 7 ሕዝብ ግንኙነት ክፍል ተጠሪ እና ድሮ የበየነ ጴጥሮስ “የደቡብ ሕዝቦች” ፓርቲ የዉጭ ተጠሪ የነበረዉ “ኤፍሬም ማዴቦ” ተባለዉ ግለሰብም ከሻዕቢያ ቀርቶ ከሰይጣንም ጭምር እንተባበራለን በማለት “የፖለቲካ በራቸዉም እንደ ሸርሙጣ ቤት-“ለማንም ክፍት” መሆኑን” በኩራት ሲገልጹ በዛዉ ቪዲዬ ይደመጣል፣፣ (ወጣቱ የሻዕብያ ዲፕሎማቶች ተገናኝቶ የታዘበዉ ቀና አስተሳሰባቸዉን የገለጸበት ድጋፉን የኤፍሬም ማዴቦን ቃለ መጠይቅ የሚለዉን ያዳምጡ) ፣፣ እንደዚህ ያለ የማሳሰቢያ መልዕከት ሳስተላልፍ አንዳንድ ሰዎች የሚያንገራግሩ አይታጡም፣- የተለመደ ባሕርይ ነዉ፣፣ አብራሃም ያየህ ስለ ሻዕብያ ደግነት ስለ ኢትዬጵያ በጎነት መቆርቆር መስበክ ሲጀምር በየመጽሄቱ እና ጋዜጣዉ እንዲሁም በኢንተርነቱ ተቃዉሞየን እና ማስጠንቀቅያየን እንዲሁም ዉግዘት እንዲደርስበት ሳስገነዝብ ብዙ ስድብ እና ዘለፋ እንደደረሰብኝ ፋይሌ ዉስጥ ለታሪክ ያስቀመጥኳቸዉ ጽሁፎች እስካሁን ድረስ አሉ፣፣ ‘ወጣቱ” በዚህ አሳፋሪ ክህደት እና ሰበካ ዉስጥ ራሱን ሲከትት የመጀመርያ ይፋ ማስጠንቀቅያ ስገልጽም እሚያጉረመርሙ የድርጅቱ አባሎች እንደሚኖሩ የታወቀ ነዉ፣፣ ታሪክ ቀን/ፍርድ እና ሃቅ ቢያዘግሙም ሄደታቸዉ ያጠናቅቃሉ፣፣ ሂደቱ ሲጠናቀቅ አጉሮምራሚዎችም ሆኑ የሻዕብያ በጎ እና ቀናነት ሰባኪዎችም አብራሃም ያየህ የሃፍረት ጋቢዉ ተከናንቦ መደበቂያዉ ዉስጥ ገብቶ ከመድረኩ እንደተሰወረዉ ሁሉ፣ እንኚህም ከጊዜ ሂደት አሰሩን/ኮቴዉን መከተላቸዉ የማይቀር እዉነታ ነዉ፣፣ ዉድ ወገኖቼ፣- መቸም አገራችን አሳፋሪ መድረክ ዉስጥ እንዳለች ለብዙ ኣመታት ብገነዘብም፣ በቅርቡ የራስ መንገሻ ስዩም የትግራይ ጉብኘታቸዉ ራዲዬ መርሃዊት የተባለዉ ዋሺንግተን ዲሲ የሚገኝ የትግርኛ ራዲዬ ጋር ያካሄትን ቃለ መጠይቅ ካዳመጥኩ በሗላ እና ልዑሉ የተጠቀሙባቸዉ የወያኔ ትግራይ የአፓርታይድ ክልሎች መጠርያ “ቃላቶች” (የአማራ ክልል ትግራይ ክልል….ወዘተ ወዘተ……..) እያሉ እና እንዲሁም ለወያኔ ትግራይ ባንዳዎች ያላቸዉ ከበሬታ “የትግራይ መንግሥት መስተዳድር ፕረዚዳንት “ክቡር” ጸጋይ በርሄ፣ “ክቡር” ጠቅላይ ሚኒስቴር……..”ክቡር”.,,,,,”ክቡር”,,,,፣) በማለት ታሪክ አጉዳፊ የወያኔ ባንዳዎች የፈጸሙዋቸዉ መንግስታዊ እና ልማታዊ ጠቅላላ የሥራ አፈጻጸም ግምገማቸዉ በአድናቆት ሲገመግሙ እና ባንዳዎቹ ላደረጉላቸዉ እንክብካቤ እና ያሳይዋቸዉ ፍቅር በክብር አጅበዉ ያስጎበኛቸዉ ስፍራዎችን በሚመለከት ሲገልጹ ፣ በሺዎቹ የልዑሉ (ኢዲዩ) አርበኞች ተዋጊዎች እና በሺዎቹ የሚቆጠሩ የትግራይ ታላለቅ ሰዎች እና ዜጎች በግፍ የገደሉ እና ያጠፉ ለፍርድ መቅረብ ነበረባቸዉ “የወያኔ ትግራይ ባንዳዎች” በሰብአዊነት እና በአገር ወዳድ አሳቢነት በበጎ ቃላት “ሲከምሯቸዉ” ቃለ መጠይቃቸዉን ሳዳምጥ ግራ የገባዉ ጀሮየን እንዴት እንደማጽናናዉ ሳስበዉ ይበልጥኑ ያች አገር በብዙ ልጆቿ እንደተከዳች እና የወደፊት ዕጣ ፈንታ ሳስበዉ እጅግ ያሳስበኛል፣፣ ልዑላን ተብለዉ ከጀግኖች ዘር የተገኙ ያገሪቱ ዋርካዎች ለጠላት እጃቸዉ ሰጥተዉ ወደ “ክህደት በረት” ዘልለዉ ሲገቡ በሌላ በኩል ደግሞ የኢዲዩ አርበኞቹ ጎንደሬዉ እነ “አጣናዉ ዋሴ” (የጋደኛየ የአዳነ አጣናዉ ወላጅ አባት እና የማዉቃቸዉ ለጋስ፣ ደፋር፣ጭምት አባት መኖራቸዉን በቅርብ ስለማቃቸዉ! “ልጃቸዉ አዳነ የት እንዳለ አላወቅኩም እንጂ”) በክብር ተጀንነዉ ይህች ብስብስ ዓለም በጀግነንተ እና በኩራት ሲያልፏት በማየቴም የሞተዉ ሃሞቴ ተጽናንቶ ሳይ ይህች አለም በምን ብዕር መተርጎም እንደሚቻልም ይገርመኛል፣፣ ዛሬም አገር ያድናነሉ የምንላቸዉ ከእኛ በዕድሜ ያነሱ እና በጉልበት የጠነከሩ ወጣቶች ወደ አሸናፊዎች እና ወረበላዎች በረት እጃቸዉን እየሰጡ ተምበርክከዉ ወረበላዎችን ለእርዳታ ድረሱልን እያሉ ሲለማመጡ ደጃፋቸዉ ድረስ እጅ እየነሱ ሲጠይቁ፣ ያገሪቷ የወደፊት መጻኢ ዕድል አስቸጋሪ እና ክፉ ሕይወት ይሆን? ብየ ራሴን አስጨንቃለሁ፣፣ ወጣት ‘ተክሌ” አንዳንድ ሰዎች ከዚህ በፊት በብዙ ሁኔታዎች ሲጠረጥሩት ካነበብኳቸዉ በዝግ/በዟሪ ኤልክትሮኒክ ከሚላኩልኝ መልዕክቶች/ ደብዳቤዎች መገንዘብ ችየ እንደነበር ባዉቅም፣ ልጁ ከስሜት አለ-መቆጣጠር እና ከዕድሜ ተለምዶ ማነስ ሊሆን ይችላል በሚል መተቸቱ ቸል ብየ እንደነበር አስታዉሳለሁ፣፣ የልጁን ዘብራቃነት መታዘብ የጀመርኩት የሆላንድ አገር ኗሪ ሃኪም ዶ/ር አሰፋ ነጋሽን አብዛኛዉ በዉሸት የጦቆረ ጽሁፍ በድረ ገጹ እንዲለጠፍ ፈቅዶ ስመለከት እና በዛዉም እንደረካበት ሳስተዉል፣ ለልጁ ያለኝን አመለካከት በቅርብ እና በጥሞና እንድከታተል አስችሎኛል፣፣ ከጥቂት ጊዜ በሗላ ልጁ በቪዲዬ ቀረጽኳቸዉ ቃለ መጠይቅ አደረግኩላቸዉ እያለ የሚያቀርባቸዉን እና የራሱ ጽሁፎችን ሰከታተል እያደረ የወጣቱ ዉዥምብራምነት እና ወዴት እያዘገመ እንደሆነ ፍንጭ አገኘሁባቸዉ፣፣ በዚህ በቅርቡ ተከታታይ ከዳላስ አስከ ቫንኮቨር (?) የግንቦት 7 ሰብሰባ ዘገባዉ ሲያትት “ኤርትራ መሄድ እንዴት እንደናፈቀኝ ታወቃላችሁ አይደል?” ብሎ አንባቢን ሲጠይቅ “ብዙዎቻችን አንባቢዎቹ “በአግራሞት ነበር ሰቅዞ ያስያዘን”፣፣ አባባሉም ምን እንደሆነ በፎሮሙ እንዲያብራራልን የጠየቅነዉ ነበርን፣፣ ከጠያቂዎቹም አንዱ እኔ ነበርኩ፣፣ ወጣቱ በሻዕብያ እንደተነደፈ ከብዕሩ አጣጣል ስጠረጥር የነበረዉን እንቆቁልሽ መልሱ በቅርቡ በራሱ ዌብ ሳይት “ኢካድ-ፎረም’ በበለጠ ይፋ አድርጎ ሲያቀርበዉ ፣ ”ክዉ” ብየ ነበር የቀረሁት፣ (ለወደፊትም በቀጣይ በቪድዩዉ ይቀርባል ብሎናል)፣፣ የ “ተክሌ”ን ክንብንብ መገለጥ ድንገተኛ ተጓዳኝ ሆነዉ ሳገኘዉ፣ እዉነትም ይሄ ተቃዋሚ የሚባል “በአፍቃሬ ወያኔ እና በሻዕብያ” የተበከለ መሆኑን መረዳት ያስቻለኝ መረጃ አንዱ ይሄዉ የተክሌ በግልጽ ወደ ሻዕበብያ በረት መግባት እና ስለ ሻዕቢያ ወረበላዎችና ዝና በጎነት ሰበካዉ የመጀመሩ ጉዳይ “ኤልያስ ክፌሌን” የተካዉ አዲሱ የግንቦት 7 ወጣት “አፍቃሬ ሻዕያ” ነዉ ማለት እንችላለን፣፣ ከዚህ ሌላ ምን ማለት ይቻላል? //-/ www.Ethiopiansemay.blogspot.com

"ሰው በራሱ ሳንባ እንዳይተነፍስ እየተገደደ ነው"

"ሰው በራሱ ሳንባ እንዳይተነፍስ እየተገደደ ነው"

የህወሓት መስራችና አባል የነበረዉ አቶ አስደገ ገብረስላሴ ከሪፖርተር ጋዜጣ ጋር ያደረገዉ ቆይታ ጠቃሚ ሆኖ ስላገኘሁት እንድታነብቡት በዚህ ዓምድ ሲዘገብ፣ የህወሓት ምስጢር/ገበና ያዉቃሉ ከምንላቸዉ ሰዎች መካከል እስካሁን ድረስ በድፍረት እየወጡ የድርጅታቸዉን ገበና በማጋለጥ ሃላፊነታቸዉን ለመወጣት የሚጥሩትን አቶ ገብረመድህን አርአያ እና አቶ አስገደ ገብረስላሴን ከልቤ ሳላመሰግን አልቀርም፤፤ የድርጅቱን ወንጀል ላለማጋለጥ ዉጠዉት ዝም አሉ ሁሉ ከመጠየቅ ወደ ሗላ እንደማይሉ ላረጋግጥላችሁ እፈልጋለሁ፣፣ በተለይም በወቅቱ በተቃዋሚዎች ፖለቲካ ዉስጥ ገብተዉ የድርጅታቸዉን ገበና ሆን ብለዉ ላለማጋለጥ “ሸፍነዉት” በደፈናዉ “ኩት ኩት” የሚሉትን እነ ገብሩ አስራትን፤ስየ አብርሃን አረጋዊ በርሄን እና የመሳሰሉት ዛሬም እነሱን ከመታገል ወደ ሗላ እንደማንል ይወቁት።የሚያለቅሱላቸዉ ደናቁርት ደጋፊዎቻቸዉም ጭብጨባቸዉን እንዲያቆሙ ምክር እንለግሳለን። በነገራችን ላይ የአስገደ ገብረስላሴ መጻህፍት ከትግራይ ተልኮልኝ ለማንበብ እየተዘጋጀሁ ነኝ። ካነበብኳቸዉ በሗላ አስተያየቴን እሰጣለሁ። እስካዘዉ ድረስ ግን ካሁን በፊት እንደሂየስኩት ሁሉ በጎ እርምጃ ሲወስድም ማበረታታቱ የግድ ነዉ። ለወደፊቱ በሌሎች ሰዎች በመጥፎ ማህደር እስካልተከሰሰ ድረስ ለዛሬ ግን አቶ አስገደን ለድፈረቱ እና ላሳየዉ ትረት ከልቤ ሳላመሰግነዉ አላልፍም። ለሪፐርተር ጋዜጣ በኢትዬጵያን ሰማይ አንባቢ አመስግናለሁ። ጌታቸዉ ረዳ http://www.ethiopiansemay.blogspot.com/ Wednesday, 21 October 2009 "ሰው በራሱ ሳንባ እንዳይተነፍስ እየተገደደ ነው"አቶ አስገደ ገ/ስላሴ፣ የህወሓት መስራችና አባል የነበሩ አቶ አስገደ ገ/ስላሴ ከ11 የህወሓት መስራቾች አንዱ ናቸው፡፡ ወደ ኤርትራ ወታደር መርተው ለእርዳታ ከሄዱት የሕወሓት አመራሮች አንዱ ናቸው፡፡ አቶ አስገደ በ1993 ዓ.ም. ድርጅቱን ለቀው የወጡ ሲሆን፣ በአሁኑ ወቅት በተቃዋሚነት እየተንቀሳቀሱ ይገኛሉ፡፡ በቅርቡ "ጋህዲ" በሚል ርዕስ ሁለት መፅሐፍ ለንባብ አብቅተዋል፡፡ መፅሐፍቱ በህወሓት ነበረ ያሉትን ኢዲሞክራሲያዊ አሰራርና ድርጅቱ ከኤርትራ ጋር በተያያዘ ፈፅሟል ያሉትን ስህተት በዝርዝር ያስቀምጣሉ፡፡ በዚህና በወቅታዊው ፖለቲካና ረሃብ ዙሪያ የማነ ናግሽ አነጋግሯቸዋል፡፡

ሪፖርተር፡- የትግራይ ሕዝብ ያካሄደው ፀረ-ደርግ ትግል መስራችና እስከ መጨረሻ የተታገሉ ሰው ነዎት፡፡ ዓላማየ ተሳክቷል ብለው ያምናሉ? ከህወሓት እንዲወጡ ያስገዳድዎት ምንድን ነው? አቶ አስገደ፡- ትግሉ ዋነኛው ግቡን መቷል፡፡ በርካታ ደካማ ጐኖች ቢኖሩም ዓላማችን የነበረውን የደርግ ስርዓት መደምሰስ ስለነበር ግቡን መቷል ቢባል ስህተት አይሆንም፡፡ በፖለቲካ በኩልም ቢሆን በ1983 የተለያዩ የፖለቲካ ፓርቲዎች እንዲቋቋሙ፣ የመድብለ ፓርቲ ስርዓት እንዲኖር የሚፈቅድ ህገ መንግሥቱ መፅደቁ ትልቅ ነገር ነው፡፡ ሆኖም ግን ህወሐት/ኢህአዴግ ይህንን ያድርግ እንጂ መጀመሪያ ይዞት የነበረው መስመር እየሳተ በአገር ደረጃ ለስልጣን ብቃትና ችሎታ ያላቸው አለማሳተፍ እየታየ መጥቷል፡፡ አልፎ ተርፎ ስልጣን በዘመድ አዝማድ፣ ህብረተሰቡን ታማኝና የማይታመን፣ "ወገኔ እና ባዕዳ" አድርጓታል፡፡ ለ17 ዓመታት የታገሉ ታጋዮችም ያነሱዋቸው ዴሞክራሲያዊ ጥያቄዎች ማፈን ጀመረ፡፡ ለምሳሌ እንደ ኤርትራ ሪፈረንደምና አካሄድ አገባብ አይደለም፣ ድርጅቱ ውስጥ ዴሞክራሲያዊ አሰራር እየጠበበ ነው፣ ህውሐት/ኢሕአዴግ በጠዋቱ "ሳይጎረምስ ያረጀ ድርጅት" እየሆነ ነው፣ ድርጅቱ ከታች እስከ ላይ እየበሰበሰ ነው፣ ውስጣችን እንፈትሽ የሚሉ ጥያቄዎች ከሚያነሱ መካከል አንዱ ነበርኩኝ፡፡ ስለዚህ 84ና 85 ዓ.ም. እንደዚህ ዓይነት ጥያቄዎች በስፋት ሲነሱ ከቆዩ በኋላ ድርጅቱ ምንም ችግር የለብኝም ታጋዮቼ ግን በሽቅጧል ብሎ ከ32 ሺህ ታጋዮች በላይ ከአንድ ዓመት ጀምሮ እስከ ሁለት ዓመት ተኩል አስሯል፣ አባሯል፡፡

ስለዚህ እንዲህ የድርጅቱ ዴሞክራሲ እየተሰነጠቀ ሲመጣ የእኔም ልብ እየተሰነጠቀ፣ እየሸሸ መጥቷል፡፡ ከዚያ በኋላ በጤና ምክንያት አድርጌ ከመከላከያ ልሰናበት ቻልኩኝ፡፡ ከዚያም አባል ሆኜ ትንሽ ብቆይም አሁንም አልተስተካከለም፡፡ በ1993 ዓ.ም. ጨርሼ ተውኩት፡፡ ሪፖርተር፡- በቅርቡ ጋህዲ በሚል ሁለት ተከታታይ መፃህፍት ለንባብ አብቅተዋል፡፡ በትግል ወቅት ህወሓት በተለይ የውስጥ የዴሞክራሲ ጥያቄ፣ የኤርትራ ጉዳይ በተያያዘና በአንዳንድ ጉዳዮች ወቅሰዋል፡፡ ያ ሁሉ ፀረ ዴሞክራሲያዊ አሰራሮች ፓርቲው ውስጥ ሲሰራ፣ እናንተም ነበራችሁበት፡፡ አሁን ከመውቀስ በወቅቱ መጠየቅና ድርጅቱን መተቸት አልነበረባችሁም? አቶ አስገደ፡- በርካታ የዴሞክራሲ ጥያቄ ያነሱ "ሓንፈሽቲ" (በጥባጮች"፣ ኢህአፓ፣ ኢድዩ፣ ተወላዋይ ሃይሎች እየተባሉ ታስረው ሞራላቸው የወደቀ ነበር፡፡ ጥያቄዎች ሁሌም ይነሱ ነበር፡፡ ኤርትራን በተመለከተ ምን እያደረግን ነው? የባህር ወደብ ጥያቄ እንዴት ሊሆን ነው? ኢኮኖሚያዊ ግንኙነታችንስ እንዴት ሊሆን ነው? የመሳሰሉ በርካታ ቁልፍ ጥያቄዎች እየተነሱ ነበር፡፡ ሻዕቢያን ለማዳን የሚደረገው ጉዞም ለምን ሰራዊት ወደ ኤርትራ እንልካለን፣ ወታደራዊ ስትራቴጂ ልዩነት አለን እያልን ለምን በአንድ ግንባር እንሰለፋለን? ይሄ ድርጅት በተለይ ለትግራይ ሕዝብና ለህወሓት ጥፋታቸው እንጂ ልማታቸው የማይመኝ ነው ወዘተ የሚሉ ጥያቄዎች በየስብሰባውና ኮንፈረንሶች ሲነሱ ነበር፡፡ እንደዚህ ዓይነት ጥያቄዎች በግንባር ቀደም ያነሱ የነበሩት ታስረው፣ ተፈተዋል፡፡ ስለዚህ ትልቅ ተቃውሞ ነበር፡፡ በእርግጥ፣ በጋህዲ ለአብነት የጠቀስኩዋቸው ጥቂቶች ይሁኑ እንጂ ከፍተኛ ቁጥር ያለው ታጋይ ተቃውሞ እንደነበረው ይታወቃል፡፡ በድርጅቱ የሚሰጥ መልስ ግን የለም፡፡ ከማሰርና ከማፈን ውጪ፡፡ትቃወሙ ነበር ወይ? ላልከኝ አዎ እንቃወም ነበር፡፡ ግን እስከ መጨረሻ ጠንክረን የምንሄድበት አልነበረም፡፡ እስቲ መጀመሪያ ደርግ ይውደቅ እንላለን፡፡ ድርጅቱ አንድ ሁለት እያለ ሲያስርና ሲፈታ በሌሎቻችን ላይ የመደናገጥና የመፍራት መልክም ነበር፡፡ ስለዚህ የአመራሩ ጡንቻ እንዲያብጥና ("ንኽግብል" እንደ ዘንዶ ሆኖ) እንደፈለገ እንዲያደርግ፣ የእኛም አስተዋፅኦ ነበረው ማለት ነው፡፡ የፈለገ ጥያቄ ብናነሳም እስከ መጨረሻ የሄድንበት ሁኔታ አልነበረም፡፡ ስለዚህ በጋህዲ የፃፍኩት የነበረ ሐቅ ነው፡፡ በድርጅቱ አሁንም ቢሆን ለመሰነጣጠቅ ያደረሰው የቆየ ችግር ነው፡፡ ችግሩ በውስጡ ብቻ አይደለም፡፡ ከሌሎች ድርጅቶች ለምሳሌ ከኢድዩ ጋር የተደረገው ጦርነት በሰላማዊ መንገድ ሊፈታ ይችል የነበረ ነው፡፡ የህወሓት ትልቁ ችግር የነበረው የአካባቢው ንጉስ መሆን ይፈልግ ሰለነበረ ነው፡፡ በሌላ በኩል ከኤርትራ ጋር በተያያዘ፣ ሻዕቢያ ለእኛ ምንም አስተዋፅኦ የሌለው በተደጋጋሚ እየበደለን ነው የሚል ታጋዩ ጥያቄ ሲያነሳ ዝም በል እየተባለ ሲታፈን ነበር፡፡ አሁን ያለው አካሄድም ከዚያ ጀምሮ የመጣ ባህል ነው፡፡ ስልጣን ከተያዘ በኋላ ግን እነዚያ የተለያየ ጥያቄ ሲያነሱ የነበሩት እንዲወገዱ፣ እንዲባረሩ ተደርጓል፡፡ ሌላ ቀርቶ መሪዎች አምተሃል እየተባለ የታሰረ ብዙ ነው፡፡ ይሄ እኔ ተደብቄ የምናገረው ጉዳይ አይደለም፡፡ አሁንም መከላከያ ውስጥ ያለው ታጋይ ሁሉ የሚያውቀው ነው፡፡ ያልተነቀፈ፣ ያልተወቀሰ የለም፡፡ ይሄ ታሪክ ነው፣ ሕዝብም ማወቅ አለበት ብዬ ነው የፃፍኩት እንጂ ታጋይ ሁሉ የሚያውቀው ነው፡፡ ሪፖርተር፡- መጽሐፍዎ ላይ አንዳንድ ትችቶችም እየተሰነዘሩ ነው፡፡ ህውሓት በተለይ ወደ ኤርትራ የላካቸው የታጋዮች ቁጥር አስገደ አጋኖቷል፣ ህውሐት ያኔ 60 ሺህ ያህል የሰራዊት ቁጥር አልነበረውም፣ እንዲሁም ድርጅቱ ውስጥ የነበረው የአወራጃዊነት ችግር (ሕንፍሽፍሽ) እንደነበር፣ በመጨረሻ አንደኛው ወገን እያሸነፈ መጥቶ እስከ አሁን ተደራጅቶ የመንግሥትም ሆነ የፓርቲ ቁልፍ ቦታ ተቆጣጥሮ እንደሚገኝ አስመስለው ያሳዩ" ነገር አለ፣ አቶ አስገደ፡- ወደ ኤርትራ የተላከው ታጋይ ቁጥር ተጋኗል የሚባለው የተጋነነ አይደለም፡፡ በእያንዳንዱ ወቅት የያዝኩት ማስታወሻ አለኝ፡፡ ያኔ ያ ቁጥር የሚያክል ሠራዊት አልነበረንም የተባለውም እውነት ነው፡፡ በመጽሐፉ ያስቀመጥኩት ኤርትራ በተለያዩ ጊዜያት የገባ ሠራዊት ነው፡፡ ለአብነት ሁለት ነገር ልንገርህ፡፡ ወደ ሻዕቢያ (ስልጠና እንዲወሰዱ ተብለው) የሄዱት እና ምሽግ የገቡት መጀመሪያ 3700፣ ቀጥሎ 3800 ቀጥሎም 2400፣ 4300". ነበሩ፡፡ ይሄ ማለት ከመጀመሪያ እስከ ሦስተኛ በአንድ ምዕራፍ ነበሩ፡፡ አራተኛው ሲገባ ግን እነሱ ወጥተዋል፡፡ 4300 ብቻ ቀሩ ማለት ነው፡፡ ነገር ግን የተመለሱት በቀይ ኮከብ ዘመቻ ተቀላቅለው ገብተዋል፡፡ አንድ ታጋይ ሦስት ጊዜ የሄደበት ሁኔታም አለ ማለት ነው፡፡ ሌላ ጀብሃ ለማጥፋት በተደረገው ውጊያ ቀዳማይ ዙር ከቀይ ባህር እስከ መንደፈራ 6000 የህወሓት ታጋይ ተሳትፏል፡፡ ከመንደፈራ ቆይታ ደግሞ ከመንደፈራ እስከ ሱዳን 7000 ታጋይ ተሳትፏል፡፡ በመጀመሪያ ምዕራፍ የተሳተፉት በሁለተኛ ዙርም ተካፍለዋል፡፡ ስለዚህ በተለያየ ጊዜያት ወደ ኤርትራ እየመላለሰ የዘመተ ሠራዊት እንጂ በአንድ ጊዜ 65 ሺህ ሠራዊት ዘምቷል ማለት አይደለም፡፡ ለምሳሌ ቀይ ኮከብ ዘመቻ የዘመቱ ብርጌዶች ተመልሰው ነበር፣ ነገር ግን በ"ሰላሕታ ወራር" ደግመው ተመልሰው ዘምተዋል፡፡ ስለዚህ ሁለትና ሦስት ጊዜ ተመልሶ የዘመተና የተዋጋም ጭምር ተደምሮ ነው እንደዚህ የሚመጣው፡፡ እንደውም፣ በትግራይ ኤርትራ ድንበር አካባቢ የተደረጉ ጦርነቶችን አላካተትኩም፡፡ አድያቦና ገርሁስርናይ፣ አካባቢ የተደረጉ ውጊያዎች አላካተትኩም፡፡ መስዋእትም ቢሆን እዚያ ኤርትራ መሬት ውስጥ ገብቶ የተሰው ብቻ ነው ያስቀመጥኩት፡፡ በአንድ ምዕራፍ ግን በሳሕል ተራሮች ምሽግ የሚጠብቅ ሰራዊት የህውሓት 13 ሺህ የእነሱ 7 ሺ (2ለ1) በኋላም (3ለ1) የሆንበት ጊዜ ነበር፡፡ ይገባል፣ ይወጣል፣ ይገባል፣ ይወጣል". (ካልተሰዋ"፡፡ ብዙ ደግሞ መስዋእት ከፍሏል፡፡ ሪፖርተር፡- እርስዎ አንዳንድ የድርጅቱን አመራሮች የሻዕቢያ ሎሌ የሚል ቅፅል ሰጥተዋቸዋል፤ አቶ አስገደ፡- አሁን ህወሓት የሻዕቢያ ሎሌ አይደለም ነው የሚሉት? ለትምክህት ኃይሎች አሳልፈህ ሰጠኸን ያሉኝም አሉ፡፡ እኔ የትግራይ ሕዝብን ወይም ታጋዩን አይደለም ሎሌ "ጊላ" ያልኩት፡፡ አንዳንድ አመራሮች ግን የሕዝቡንና የታጋዩን ጥያቄ እያፈኑ፣ ድርጅቱ በደርግ ላይ በሚፈፅመው ጠንካራ ወታደራዊ ጀብድ ተጠቅመው ከዕውቅና ውጪ ማንም ሳይፈለግ ውስጥ ለውስጥ ከሻዕቢያ ጋር ይሰሩ ስለነበር ነው "ጌታና ሎሌ" ያለኩዋቸው፡፡ በወቅቱ ዋነኛ ተዋናይ የነበሩ ደግሞ አባል ፖሊት ቢሮ የነበሩ ናቸው፡፡ ድርጅቱ እየሰፋ ሲመጣም እነ አቶ ስዬ አብርሃ፣ አቶ ገብሩ አስራት፣ ጀነራል ፃድቃን ገ/ትንሳኤ". ተመርጠው ገብተዋል፡፡ እነዚህ ግን ወደ ኤርትራ ሠራዊት እንላክ ማለትን ሲቃወመው ነበር፡፡ ግን አልገፏበትም፡፡ አንድ ነገር ያደረጉት አለ፡፡ ጀነራል ሐየሎም፣ ጀነራል ፃድቃን እና ስዬ አብርሃ ሂዱ ጦርነት ምሩ ተብለው (በ1973 ዓ.ም". ወደ ኤርትራ ሲላኩ በማናምንበት የጦርነት ስትራቴጂ አንገባም ብለው እምቢ ብለዋል፡፡ በአጠቃላይ ግን በነበረ ሻጥር ጠንክረው አልገፉበትም፡፡ ፖሊት ቢሮ የኤርትራ ተልዕኮ ነበር የሚፈፅመው፣ ማእከላይ ኮሚቴና ወኪል አመራር የነበሩ ደግሞ ውሳኔው ተቃውመው ማቆም የቻሉ አልነበሩም፡፡ ሕዝብና ታጋዩ እየተቃወመ ጥያቄ ሲያነሳ ከአመራሩ ግን የገፉበት አልነበረም፡፡ ስለዚህ አመራሩ በአጠቃላይ የሻዕቢያ ሎሌ ነበር ቢባል ስህተት አይሆንም፡፡ ከኤርትራ ጋር በተያያዘ በማእከላይ ኮሚቴ የነበሩ ልዩነቶች አይወጡም ነበር፡፡ ቀስ በቀስ ነበር ያወቅነው፡፡ ከኤርትራ ጋር የሚደረግ ነገር ወንጀል ነው፡፡ ትክክል አይደለም፡፡ የኢትዮጵያ ልአላዊነት የሚጥስ ነው፡፡ ኢትዮጵያዊ ሆነን እናስብ ይሉ የነበሩ የተወሰኑ በመፅሐፌ ውስጥ ባስቀምጥም ሁሉም ማለት ይቻላል ሕዝብና ሠራዊት ይቃወመው የነበረ ጥያቄ ነው፡፡ የእነሱ የኤርትራ አቋም ይዘው በሠራዊቱም ሆነ በሕዝቡ ይቀሰቅሱና ይወተውቱ የነበሩ ደግሞ ነበሩ፡፡ ሁሉም ማንሳት አልቻልኩም እንጂ ለምሳሌ ብርሃነ ሞርተር፣ አለማየሁ ገዘሃይ የመሳሰሉ በርካታ ሰዎች በኮንፈረንስ የኤርትራ ጥያቄ አነሱ (ተቃወሙ) ተብለው እስር ቤት ገብተዋል፡፡ በህይወት ያሉት እነሱም አሁን የሚመሰክሩት ነው፡፡ የታሰሩበት ምክንያት በኤርትራ ላይ በነበራቸው የፀና አቋም (ጥያቄ) ነው፡፡ በተለይ ስለ ኤርትራ በተመለከተ ቅሬታ የነበራቸው በጣም ብዙ ናቸው፡፡ "ተራ" ገበሬዎችም ጭምር ጥያቄ እያነሱ ነበር፡፡ ኤርትራ ስትሉ ከየት ወዴት ነው? የባህር ወደብ ባለቤት የሆነው ኢትዮጵያስ ምን ልትሆን ነው? የሚሉ ጥያቄዎች ሲያነሱ ነበር፡፡ ማሳሳቻ መልሳቸው ዕድገታችን በባህር ላይ የተወሰነ አይደለም ነው፣ አሁንም እንደሚሉት፡፡ ብዙ የአየር ማረፊያ ከሰራን ባህር ምን ይሰራል? የሚል አሰልች መልስ ነበር የሚሰጠው፡፡ "ሕንፍሽፍሽ" እየተባለ የሚጠራውም መጥፎ ስም ተሰጠው እንጂ ዴሞክራሲያዊ ጥያቄ የተነሳበት ነበር፡፡ አመራር በምልመላ መሆኑ ይቅር፣ ወኪል መሪነት የሚባል ነገር ይቅር፣ በዴሞክራሲያዊ አገባብ መሪዎቻችን እንምረጥ፣ ብቃት ያላቸው መሪዎች እንምረጥ፣ በጓደኝነትና በወዳጅነት (በቲፎዞ) አመራርን ማቋቋም ፍትሃዊነት አይደለም የሚሉ ጥያቄዎች የተነሱበት አጋጣሚ ነው፡፡ ሕንፍሽፍሽ አንድ ቀን ብቻ የተፈጠረ አጋጣሚ አይደለም፡፡ በመድረኩ ታጋዩ ዴሞክራሲያዊ ጥያቄ ባነሳ ቁጥር ሕንፍሽፍሽ ፈጠረ እየተባለ እየተመታ ነው የመጣው፡፡ በኋላ (1993 ዓ.ም". የተፈጠረው መሰነጣጠቅም ቢሆን ያኔ የተፈጠረ ነው፡፡ ሕዝቡ በማእከላዊ ኮሚቴ የተፈጠረው መከፋፈል ነው ተጋኖ የሚታየው ከዚያ በፊት የነበረው መከፋፈልና ፀረ ዴሞክራሲያዊ አፈና (ለምሳሌ የ1985 ዓ.ም". ሕዝቡ ቦታ አይሰጠውም፡፡ 32 ሺ ታጋዮች "ሲረፈቱ"ና ሲባረሩ በየጎዳናው ሲወድቁ አይተናል፡፡ የህውሓት ዋነኛው መዋቅር የፈረሰው ያኔ ነው፡፡አሁን ስልጣን ላይ ያለው የአመራር ቡድን ተቀናቃኝ የመሰለው ሁሉ ቀስ በቀስ እያስወገደ ነው የመጣው፡፡ ይሄ ቡድኑ የራሱ "ሎሌ" እያጀበ ነው የመጣው፡፡ ሪፖርተር፡- በተለይ ጋህዲ 2 ላይ እያንዳንዱ ታጋይ (አመራር) አካባቢው የጠቀሱበት ሁኔታ አለ፡፡ ጎጠኝነት/አውራጃዊነት የሚያስፋፋ ነው የሚሉ ትችቶች አሉ፣ ለምን አስፈለገ? አቶ አስገደ፡- እንዲህ ዓይነት ወቀሳ የሚያበዙ ታሪክ ይሸፈን የሚሉ ናቸው፡፡ ታሪክ የሰራ ሰው የተወለደበት አካባቢ መገለፅ አለበት የሚል አቋም ነው ያለኝ፡፡ ይህንን መግለፅ አውራጃዊነት አያስብልም፣ ጀግና ከሆነ ታሪክ ነው፣ ቅርስ ነው፡፡ ይህንን እየተቃወሙ ያሉት ግን ታሪኩ አጠቃላይ (የጋራ) ብቻ እንዲሆንና ያለታሪካቸው በጀግንነት መታቀፍ ስለሚፈልጉ ነው፡፡ በአሁኑ ወቅት ያለው አመራር ታሪክ የሰራ አይደለም፡፡ በእርግጥ በመከላከያ ብዙ ታሪክ የሰሩ ጀግኖች አሉ፡፡ በሌላ ቦታ ግን ታሪክ የሰራ አይደለም፡፡ ስለዚህ ማን ምን ጀብድ ፈፀመ ተብሎ ከተፃፈ አሁን ስልጣን ላይ ያለው አካል ወደ ፊት ስለማያመጣ በሽፍጥ ተዳፍኖ እንዲያልፍ ነው የሚፈልጉት፡፡ እያንዳንዱ የነበረው አቋም የሰራው ታሪክ የተወለደበት አካባቢ መግለፅ እንደ ስህተት አላየውም፡፡ አስገደ የሰራው ታሪክ እንዲፃፍለት ነው የሚፈልገው፡፡ በሰው ታሪክ መኩራራት አልፈልግም፡፡ ራስ አሉላ ጀግና ነበሩ፡፡ የተወለዱበት አካባቢ ተምቤን ነው ቢባል ምን ክፋት አለው፡፡ ሓየሎም አድያቦ ዓዲነብሪኢድ ነው ቢባል ምንድን ነው ችግሩ? ይመስለኛል፣ እስከ አሁን ማንም ሰው በህይወት ተመስግኖ አያውቅም በዚህ ድርጅት፡፡ በመቃብሩ ነው የሚመሰገነው፡፡ እሱም ላይ አድልዎ አለበት አሁንም ጭምር፡፡ አሁን የድርጅቱን ታሪክ የሚመለከት መፃሕፍት እየተፃፈ ነው፡፡ እኔ ጋህዲ ጽፌያለሁ፡፡ እስካሁን ማንም ዓይነት የሚዲያ ሽፋን ሆነ ስፖንሰር የለንም፡፡ ስፖንሰር እንዲደረግ ሲጠየቅ መጀመሪያ ድርጅቱ መጽሐፉን ይየው ነው የተባልኩት፡፡ ፅንአት ግን ዘጠና በመቶ ውሸት ላይ የተመሠረተ መወድስ በአቶ ስዩም መስፍን ላይ ስለተፃፈ የትእምት (ኤፈርት) ብቻ 12 ተቋማት፣ የመንግሥት ተቋማትም 12 ስፖንሰር አድርገውት ዱባይ ታትሟል፡፡ በኢትዮጵያ አየር መንገድ መጥቶ በሂልተን በነፃ ተመርቋል፣ በድጋሚም በመቀሌ ዩኒቨርሲቲም ተመርቋል፡፡ የኢትዮጵያ ሬዲዮ፣ ቴሌቪዥን ጋዜጦች የሚያወሩት ሁሉ ስለ እሱ ነው፡፡ ጋህዲ ግን ስፖንሰር የሌለው፣ ዜና አይሠራለት፣ አንዳንድ ቦታ ደግሞ ጭራሽ እንዳይሸጥ እየታገደ ነው፡፡ ለምሳሌ ፍፁም በርሄ የሚባል ሽሬ ከተማ የሚኖረው ለምን ጋህዲ መጽሐፍ ትሸጣለህ ተብሎ በሕዝብ ፊት ተገመገመ፣ እንዳይሸጥም ተከልክሏል፡፡ ሌሎች መጽሐፍትቤትም እንደዚሁ ገበያ ላይ እንዳያውሉ ተደርገዋል፡፡ ፀረ ሕዝብ መጽሐፍ ሸጣችሁ ተብሎ በሻጮቹ ላይ ብዙ እንግልትና መከራ ደርሶባቸዋል፡፡ ስለዚህ በተመሳሳይ ታሪክ የተፃፉ መጽሐፍት ቢሆንም የአንዱ ወገንና የሌላ ወገን ተደርጎ ለሁለት ተከፍሏል፡፡ ስለዚህ ድርጅቱ፣ የግለሰብ ስም ለምን ተፃፈ፣ አገሩ ለምን ተገለፀ የሚለው የራሱ የህልውና ጥያቄ ነው፡፡ ለምሳሌ ሕንሽፍሽፍን እንደርታ፣ ተምቤን መቀለ" ፈጠሩት ነበር የሚባለው፡፡ ነገር ግን የዓድዋና የሽሬ ልጆች ድርጅቱ ውስጥ ዴሞክራሲ የለም ብለው የተቀጡና የታሰሩ አሉ፡፡ ስለዚህ ስልጣናቸውን ለማጠናከር ያመጡት ነገር ነው፡፡ ዝም በል አትናገር ብለው ለማፈን ያመጡት መሣሪያ ነው እንጂ ጥያቄው አውራጃዊነት አልነበረውም፡፡ አብዛኛዎቹ ባለስልጣናት ጋህዲ ውስጥ ለውስጥ እንዳነበቡት አውቃለሁኝ፡፡ ውስጥ ለውስጥ ከማጥላላት ስህተት ነው የሚሉት በግልፅ መተቸት መልስ መስጠት ይችላሉ፡፡ አሁን ያለው መድረክም ለማማት የሚፈቅድ አይደለም፡፡ አዲሱ ትውልድ ሐሜትና አሉባልታ የሚሸከም አይደለም፡፡ እኔ ግን በሕይወቴ ሦስት መንግሥታታ አሳልፌያለሁ፣ በዕድሜዬ ትልቅ ነኝ፣ አስተሳሰቤ ግን የ21ኛው ክፍለ ዘመን ወጣት ነው፡፡ ሪፖርተር፡- ጋህዲ ከፃፉ በኋላ ከመንግሥት አካላት የደረሰብዎት ነገር አለ? አቶ አስገደ፡- ጋህዲን ያነበበ ሁሉ አድናቆትን ነው የሚገልፅልኝ፡፡ ይሁንና ከመንግሥትም ቢሆን የደረሰብኝ ነገር የለም፡፡ ሆኖም መጽሐፉን ማጥላላት፣ ገበያ ላይ እንዳይውል/እንዳይሸጥ የተለያየ ፕሮፖጋንዳ እየነዙ፣ የመጽሐፉ አዘጋጅ አስገደ ሊታሰር ነው፣ እናንተ ለምን ሸጣችሁ ተብላችሁ ልትታሰሩ ትችላላችሁ እየተባለ እያስፈራሩዋቸው ነው፡፡ ሌላ በምርቃት ጊዜ እነሱን የሚያወድሱ እንደ ፅንዓት ያሉ መጽሐፍት ሲመረቁ ባለስልጣናቱ እየተገኙ ያለቅሳሉ እኔ በበኩሌ ምን እንደሚያስለቅሳቸው አላውቅም፡፡ እኔ ግን አንዳንዶቹን ጠርቻቸው እንኳን በስፍራው ሊገኙ ቀርቶ መጽሐፉን ተደብቀው ነው የሚያነቡት፡፡ ከሁሉ በላይ ግን አንድ ነገር እንደ ባህል ተለምዷል፡፡ ትግራይ የተሰራ ይሁን ጋምቤላ ሌላም አካባቢ የኢትዮጵያ ታሪክ ነው፡፡ እነሱ ግን የሚያወሩት በተለይ ጋህዲ (ቁ.1) ወደ አማርኛ ከተተረጎመ በኋላ አስገደ ጠላት ነው፣ ታሪካችን አሳልፎ ለትምክህተኞች ሰጠ የሚባል ነገር አለ፡፡ ሪፖርተር፡- አሁን በተቃዋሚነት እየተንቀሳቀሱ ነዎት? አቶ አስገደ፡- 97 ምርጫ በመቀሌ ተወዳድሬ ብዙ የሕዝብ ድምፅ አግኝቻለሁ፡፡ አሁን ደግሞ እየተንቀሳቀስኩ ነው፡፡ ህውሓት በአስተሳሰብም በዕድሜም አርጅቷል እንዲቀየር እፈልጋለሁ፡፡ ለሕዝብ የሚጠቅም ድርጅት አይደለም፡፡ ስለዚህ እየተንቀሳቀስኩ ነው፡፡ በተናጠልም በተደራጀም እንቀሳቀሳለሁ፡፡ ሪፖርተር፡- ራስዎ መስርተው ያሳደጉት ድርጅት ሲቃወምዎት ምን ይሰማዎታል? አቶ አስገደ፡- አሁን ተስፋ ያለው የተደራጀ እንቅስቃሴ (መድረክ) አለ፡፡ ተስፋ ያለው የፖለቲካ እንቅስቃሴ ሳይና ስንቀሳቀስ ድሮ ህወሓት ላይ የነበረኝ ቁርጠኛ ዓላማ እየታደሰ እንደሆነ ነው የሚሰማኝ፡፡ ህወሓት አሁን እየበሰበሰ መጥቷል እዚያ ውስጥ ሆነህ የሚስተካከልም አይደለም፡፡ አብረህ ልትበሰብስ ካልሆነ፡፡ ስለዚህ ይህንን የዛገ ያረጀ አስተሳሰብና ድርጅት መቃወም ዳግም የትግል ትንሳኤ አድርጌ ነው የምመለከተው፡፡ አሁን ደግሞ ከሌሎች ሕዝቦች ጋር አብረን ነው የምንታገለው፡፡ በእርግጥ እነሱ፣ አንድ ሰው ሲቃወም የተለያየ ስም ነው የሚሰጡህ ትምክህተኛ፣ ቅንጅት የመሳሰሉ ስሞች ይሰጡናል፡፡ አሁን በርሀ ላይ ትተናቸው በመጣን ሰማዕታት ስም እየተጠራ አፈና ነው እያካሄደብን ያለው፡፡ ካሃዲዎች እኛ ሳንሆን እነሱ ናቸው፡፡ ሕዝብ እየተራበ ሌሊት ሙሉ መጠጥ እየተጎነጩ የሚያድሩ፣ ሕዝብን በጉቦ ያሸማቀቁ፣ ወገናዊነት የሚፈፅሙ እነሱ ናቸው፡፡ ልማት የሚባል ሳይኖር ልማት አለ፣ ፍትህ አለ፣ ዴሞክራሲ አለ እያሉ ሕዝብን የሚያደነቁሩ እነሱ ናቸው፡፡ ከሌሎች ድርጅቶች ጋር ተንቀሳቀሱ ብለው የሚያጥላሉን ትግራይ የብቻቸው የተከለከለ መጋጫ እንድትሆን ስለሚፈልጉ ነው፡፡ ትግራዋይ ተርቧል፣ ተጠምቷል፣ የውሸት ዴሞክራሲ፣ የውሸት ልማት፣ ዝናብ ጠባቂ ሆኗል፡፡ በእርግጥ ይህ ሁሉ የኢትዮጵያ አካባቢ የሚታየው ችግር ነው፡፡ ሪፖርተር፡- በህውሓት ላይ ቅሬታ አለዎት፡፡ መሠረታዊ የሆነ የአቋም ልዩነት ወይም የማይቀበሉት ርእዮተ ዓለም አለዎት ወይስ? አቶ አስገደ፡- እኔ ከድርጅቱ ጋር ያለኝ ልዩነት ተራ ቂም በቀል አይደለም፡፡ መሠረታዊ ልዩነት አለኝ፡፡ አሁን ድርጅት የሚከተለው አብዬታዊ ዴሞክራሲ የሚባል ስርዓት አላምንበትም፡፡ ሊበራል ዴሞክራሲ ስርዓት ነው የምቀበለው፤ የሰብዓዊና ዴሞክራሲያዊ መብቶች አጠባበቅ፣ ፕሬስ ህግ፣ ምርጫ፣ የህግ የበላይነት በመሰረቱ የለም፡፡ የኢኮኖሚ ፖሊሲውም፡፡ ግብርና መርና የጥቃቅንና አነስተኛ ተቋማት ተከትለን ወደ ኢንዱስትሪ እወጣለሁ ይላል፡፡ ይህ የትም አያደርስም፡፡ እስከ አሁን ሕዝቡ በዚህ ፖሊሲ ከረሃብ ሊያወጣው አልቻለም፡፡ ዓፈና ነው፡፡ ከዚህ ዓፈና መውጣት አለብን፡፡ አሁን በቴሌቪዥን፣ ሬዲዮ፣ ጋዜጣ ሌት ተቀን የሚለፈልፉት ምንም ተአማኒነት የለውም፡፡ ሰው በራሱ ሳንባ እንዳይተነፍስ እየተገደደ ነው ያለው፡፡ ሪፖርተር፡- ሕዝቡ "በራሱ ሳንባ እንዳይተነፍስ" እየተደረገ ነው ማለት ምን ማለት ነው? አቶ አስገደ፡- የፓርቲ አባልነት በአሁኑ ወቅት በሁለተኛ ደረጃ ት/ቤት ገብቷል፡፡ በመምህራን ውስጥም ገብቷል፡፡ መምህር ከሆነ አብዮታዊ ዴሞክራሲ ማስተማር አለበት፡፡ አባል መሆን አለበት፡፡ ልጆችም በአብዮታዊ ዴሞክራሲ ታንፀው እያደጉ ነው፡፡ ከሁለተኛ ደረጃ ጀምሮ እስከ ዩኒቨርሲቲ ያሉት ተቋማት በአባልነት እየተጨናነቁ ነው፡፡ ከዩኒቨርሲቲ ጨርሰህም አባል ካልሆንክ ሥራ የለም፡፡ አንድ አራት ነጥብ ያለው የዩኒቨርሲቲ ተማሪ እያለ አባል የሆነ ባለ ሁለት ነጥብ ቅድሚያ ይቀጠራል፡፡ ለትምህርት የሚላኩት በነጥባቸው አይደለም፡፡ ቅድሚያ ለአባላት ነው የሚሰጠው፡፡ ለትምህርት ስልጠና የሚወስዱም፣ አብዮታዊ ዴሞክራሲ ነው የሚሰለጥኑት፡፡ በኋላም አባል እንዲሆኑ ይጠየቃሉ፡፡ ምን አማራጭ አላቸው፡፡ በአጠቃላይ ህወሓት የብዙኃን ፓርቲዎች መኖር አይቀበልም፡፡ የሕዝብ ማህበራት እንውሰድ፡፡ የወጣቶች፣ የሴቶች፣ ማህበራት ሁሉ ሊቀመንበሮች የድርጅቱ ማዕከላይ ኮሚቴ ናቸው፡፡ በየዞኑ ያሉት የማህበራቱ ኃላፊዎችም ካድሬዎች ናቸው፡፡ በየወረዳውም የህወሓት ታጋዮች ናቸው፡፡ የገበሬዎች ማህበርም እንደዚህ ነው፡፡ የአነስተኛና ጥቃቅን ማህበራትም እንደዚሁ፡፡ አሁን ደግሞ ካፌዎችም፣ ጠላቤቶችም በማህበር ተደራጅተዋል፡፡ እነዚህ ማህበራት በሙሉ አባላት ናቸው፡፡ ግዴታ ነው፡፡ ገጠርም ብትሄድ ሴፍትኔት የሚባል ፓኬጅ አለ በዕርዳታ የሚሰጥ፣ ቅድሚያ ለአባል ነው፡፡ ህወሓት የሚተች፣ የሚነቅፍ ከሆነ አይሰጠውም፡፡ ሌላም የደደቢት ብድር ያለው ብዙ ነው፡፡ አምጣ እንዳይሉት አባል ሆኖ ነው የሚኖረው፡፡ ሕዝቡ በተለያየ መንገድ ነው የታሰረው፡፡ እንዲህ ዓይነት አሰራር በደርግ ጊዜም አልነበረም፡፡ የህውሓት ሰንሰለት ሕዝቡ ሊያንቀሳቅሰው አልቻለም፡፡ ለምሳሌ ዓረና ትግራይ የሚባል ፓርቲ ከተመሰረተ በኋላ ከተሞች ውስጥ እያነቃነቀ ነው ያለው፡፡ ወደ ገጠር ግን እንዳይገባ ገትረው ይዘዋል፡፡ በሩ ዝግ ነው፡፡ የዓረና አባል የሆነው በአንዳንድ አካባቢ ትግረኛ ተናጋሪ ቅንጅት እያሉ ያጥላሉታል፡፡ ለቤተሰቡም አስጊ ሆኗል፡፡ ከአንድ የዓረና አባል ጋር ሻይ ጠጣ ተብሎ ይሸማቀቃል፡፡ ሪፖርተር፡- እንዲህ ከሆነ እንደ ተቃዋሚ በክልሉ ለምርጫ 2002 እንዴት መንቀሳቀስ ይቻላል? አቶ አስገደ፡- ሕዝቡ ለውጥ ፈላጊ ነው፡፡ ችግሩ ግን አሁን በአካባቢው ከፍተኛ የረሃብ አደጋ አለ፣ በህብረተሰቡ ውስጥ ዓፈና አለ፡፡ ይሄ አንድ ችግር ነው፡፡ ነገር ግን አልጋ በአልጋ ትግል ደግሞ የለም፡፡ ጥሰህ መግባት ያስፈልጋል፡፡ ላረጋግጥልህ የምፈልገው አንድ ነገር አለ፡፡ ሕዝቡ መቶ በመቶ ለውጥ ፈልጓል፡፡ ሕዝቡ ብቻ አይደለም የራሱ ታጋይ፣ ካድሬም ጭምር ተቃዋሚ ነው የሚደግፈው፡፡ ነፃ ታዛቢዎች፣ ነፃ ምርጫ ኮሚሽን፣ ነፃ ጋዜጠኞች ግን መግባት አለባቸው፣ የዓፈና መሳሪያም መቆም አለባቸው፡፡ የደህንነት፣ የጦር ሠራዊትና የፖሊስ ዓፈናዎች መቆም አለበት፡፡ እነዚህ እያሉ ግን አሁንም እንቅስቃሴ አላቆምንም፡፡ ምንም ሆነ ምንም ግን ከመወዳደር ወደ ኋላ አንልም፡፡ ሕዝቡ ራሱ ዓፈናው ሊያውቀውና ሊያስቆመው ይችላል፡፡ ሪፖርተር፡- በተለይ ዓረና ትግራይ፣ በትግራይ ከፍተኛ የረሃብ አደጋ አለ ብሎ በተደጋጋሚ ስጋቱን እየገለፀ ነው፡፡ ፓርቲው በፖለቲካ ፕሮፖጋንዳ እያዋለው ይሆን? በእውነት ምን ይመስላል? አቶ አስገደ፡- በግሌ የ77 ዓ.ም. ድርቅ ዳግም ተመልሶ እንዲመጣ አልፈልግም፡፡ ራያ ሦስተኛ ዓመቱ ነው፡፡ አምና የትግራይ ልማት ማኅበር ድርቆሽ አቅርባ ነበር፡፡ ነገር ግን ከ20 ሺ በላይ ከብቶች ሞተዋል፡፡ ዋጅራት፣ አፅብደራ፣ ዓዲ ኢሮብ፣ ምሥራቃዊ ዕዳጋ ሐሙስ፣ ሳዕሲዕ ባለፈው ዓመት ሙሉ ለሙሉ ድርቅ ነበር፡፡ ሌላ ቦታ ደህና ነበር፡፡ ዘንድሮ ግን ከወልዲያ እስከ ቆቦ አላማጣ ማሽላ በቅሎ ነበር፤ ሊደርስ ሲል አሯል፡፡ ከአላማጣ እንደርታ፣ 2ተ እውላዕሎ"ውቅሮ"፣ ዓጋመ እንዳለ ምንም እህል የለም፡፡ ቡቃያው ተቃጥሏል፡፡ ምክንያቱ ትግራይ ውስጥ ዝናብ የጀመረው ከ5 እስከ 8 ሐምሌ አካባቢ ነው፡፡ ነሐሴ 20 ነው ያቆመው፡፡ አልፎ አልፎም ቢሆን ትግራይ ውስጥ ዝናብ የነበረው ለ42 ቀናት ብቻ ነው፡፡ ሌላው ቀርቶ የአንድ ብር አምስት ይሸጥ የነበረው በለስ ዘንድሮ የአንድ ብር ሦስት ሆኗል፣ በጅምላ አምስት፡፡ እምባአላጅ፣ ዓዲሹሁ፣ ኮረም ደጋዎች እህል በቅሏል፡፡ ግን አሁን ዝናብ ያስፈልጋል፡፡ በምዕራብ እንደርታ ስሐርቲ ሳሞረ፣ አበርገለ፣ ቆላ ቴምቴን፣ ዓድዋ፣ ፅድያ ድርቅ ነው፡፡ ሰሜን ትግራይ ከዛላምበሳ ጀምረህ ብዘት፣ እገላ፣ ዓዲአርባዕተ፣ ስዕሲዕ፣ እስከ ባድመ እህል የለም፡፡ ሰቆጣ፣ ፀለምቲም እህል የለንም፡፡ በእንዲህ እያለ ግን የትግራይ ፕሬዚዳንት አቶ ፀጋይ በርሀ አምና 16 ሚሊዮን ኩንታል እህል አስገብተናል አሁን እጥፍ እናደርገዋለን ብለዋል፡፡ ህልም ነው፡፡ ዘንድሮ የትግራይ ወንዞች ምንም ውሀ የላቸውም፡፡ ደርቋል አክሱምና ሽሬ ውሃ የሚባል የለም፡፡ በየትኛው ግድብና መስኖ ነው አሁን እናስገባለን የሚሉት? ጋዜጠኞችም ሂዳችሁ እዩት ዘግቡት፡፡ በእርግጥ እግረ መንገዴን ልንቀፋችሁ እንጂ ጋዜጠኞች የትግራይ ችግርም አጀንዳችሁ አይደለም፡፡ በቅርቡ ብቻ ሪፖርተር መቀሌ ስላለው የውሃ እጥረት የዘገበው ነው ያየሁት፡፡ ሕዝቡም ደስ ብሎታል፡፡ ውሃ የሚባል የለም ሀቅ ነው የፃፋችሁት፡፡ ሪፖርተር፡- የዚሁ ሁሉ ረሃብ ምንጭ ምንድን ነው ይላሉ፣ መፍትሄውስ?

አቶ አስገደ፡- ረሃብ ከአፄ ኃ/ሥላሴ ጀምሮ ነበር፡፡ በደርግም በኢሕአዴግም አለ፡፡ መንስኤው የአየር ፀባይ ለውጥ ነው፡፡ መንግሥት ግን ለሕዝብ የሚያስብ ከሆነ ባጀት ልማት ላይ መዋል አለበት የሚል እምነት ካለው አስቀድሞ መፍትሄ ማምጣት ነበረበት፡፡ ትግራይ ብንወስድ ትልቁ ተከዜ ትተህ ራሱ መጋቢ ወንዞች እንደ ገረብ ግባ፣ ወርዒ፣ ፅለረ፣ ዛሞራ፣ ሃይቅ መስሐል፣ ፆረና፣ ሩባ ሱር፣ መረብ በቀላሉ ሊወጣ የሚችል ትልልቅ ግድቦች መሥራት ይችላል፡፡ የኤሌክትሪክ ሃይል ምንጭ ሆኖ ለመስኖም ሊያገለግል የሚችል ግድብ መሥራት ይቻላል፡፡ ተከዜም ዳይቨርት ማድረግ ይቻላል፡፡ በመላ ኢትዮጵያ ያሉት ትላልቅ ወንዞች ብዙ ሕዝብ ሊሸከሙ የሚችሉ አሉ፡፡ በእነዚህ ላይ በመረባረብ ፈንታ ስልጣን ወንበር ላይ ቁጢጥ ብለህ፣ ወንበር እያሞቅክ እዚያ የምትኖርበት መንገድ ብቻ መፈለግ ተገቢ አይደለም፡፡ አሁን ባለው የተበጣጠሰ መሬት ዝናብ ላይ ጥገኛ ከሆኑ የምግብ ዋስትና ለማረጋገጥ እየተሞከረ ነው፡፡ ይሄው በኢሕአዴግም ዘመን 18 ዓመት ሙሉ ከረሃብና ከልመና አልተላቀቅንም፡፡ ስለዚህ የረሃብ ዋና ምንጭ የስርዓቱ የኢኮኖሚ ፖሊሲ ችግር ነው፡፡

በብሔር ብሔረሰብ እና ሕዝቦች ሽንሸና ለሰከሩ የኮሚኒስት ዛሮች

በብሔር ብሔረሰብ እና ሕዝቦች ሽንሸና ለሰከሩ የኮሚኒስት ዛሮች

በብሔር ብሔረሰብ እና ሕዝቦች ሽንሸና ለሰከሩ የኮሚኒስት ዛሮች ከሰላሳ አመታት በላይ እስካሁን ድረስ ኢትዬጵያን እያሰቃያት የሚገኘዉ የፖለቲካ ዉዥምብር “የኮሚኒስቶች” የፖለቲካ ፖሊሲ መሆኑን ለዛች ሃገር ሕዝብ እቆረቆራለሁ የሚል ሁሉ መገንዘብ አለበት እላለሁ፣፣ በኢትዬጵያ ለ18 ኣመት የታየዉ የጎሳ ጽዳት እና የግድያ ወንጀሎች እና የታዩት አስነዋሪ ሁኔታዎች ፣ ዋና ተጠያቂዎች ቁጥራቸዉ በጣም የበዛ ኮሚኒስታዊ እምነት በሚከተሉ በጣም (ኤክስትሪም) ፋሽስታዊ እርምጃዎችን በመከተል ያንድ ሃገርን ሕዝብ በኮሚኒስታዊ አሰራር፣ባሕርይ እና እምነት እንዲበከል የሚያደርጉ ቡድኖች እንደ ኦነግ፤ወያነ ትግራይ፤የ ኤርትራዉ ሕዝባዊ ግምባር/ሻዕብያ፤ የኦጋዴን ነጻ አዉጪ ቡድን እና የሲዳማ እንዲሁም ባኦሮሞ እንቅስቃሴ ስም የታቀፉ የ እስልምና አክራሪ ሃይሎች ወዘተ መጥቀስ ዋናዎቹ ተጠቃሾች ናቸዉ ፣፣ በፕሮግራማቸዉ እንደ መመርያቸዉ በይፋ የነደፉ አወራ ተዋናዮቹ ለምሳሌ ኦነግ እና ወያኔ የተባሉት ለዉጭ ሃገር ጠላቶች ያደሩ ሁለቱ ኮሚኒስት ቅጥረኞች ለብዙ ዓመታት እና አሁንም የሚከተሉት ዕምነት “ፋሽስታዊ የኮሚኒሰት” የፖለቲካ አሰራር በመሆኑ፣ የደቡብ አፍሪካ እና የጥንቷን ሮዴሺያ ዘረኞች እና ወራሪዎች የነኛን አካባቢ ዜጎች በቀለም እንደሸነሸንዋቸዉ ሁሉ እንኚህ የኢትዬጵያ ኮሚኒስት ፋሺስቶች ደግሞ ዛሬ ኢትዬጵያን የሚሸነሽንዋት በቋንቋየዜጎች ማንንት መለያ በማድረግ እንዲስተዳደር አዉጀዋል፣፣ ወያኔ እና ኦነግ የተባሉ ቡድኖች በዉጭ ሃይላት ተደግፈዉ ያለ ሕዝብ ሱታፌ የመንግስት ስልጣን በጠመንጃ አስፈራርተዉ በተቆጣጠሩበት ጊዜ ጀምሮ በረሃ ዉስጥ የነደፉት የራሳቸዉ ሕገመንግስታዊ ንድፍ እዉን በማድረግ፤ ከቋንቋ አልፈዉ ሃገሪቱ በዉስጥዋ ብዙ ሃገሮች እና ከሃገር ያነሱ ሃገሮች ከዚያም ወረድ ብሎ “ሕዝቦች” የሚሉዋቸዉ ከሁሉም በታች ያነሱ “ሕዝቦች” የሚሉት ግራ ያጋባ ትንታኔ በመሸንሸን ሃገሪቱን ለግጭት ዳርገዋታል፣፣ ሃገሪቷን በፋሽስቶቹ እምነት ሃገሪቷን “ቋንቋን መሠረት ሲያደርጉ እያንዳንዱ በተለምዶ “ከሰባ በላይ”-የተለያዩ ቋንቋ ተናጋሪዎች አሉ የምንላቸዉን ኢትዬያዉን ዜጎች “የየጎሳቸዉ ልጆች” በማስመሰል በዉሸት እና በግምት ቋንቋን እንደ የማንነት አመላካች ምርኩዝ በማድረግ በሚጠቀሙባቸዉ የቋንቋ ልሳኖች የዜጎችን ህዳጣን ማንነት ደም እና አጥንት(ትዉልድ) ተጨባጭ አመላካች ማስረጃ በማድረግ የሃገሪቱ ሕዝቦች ማሕበራዊ እና ሰባዊ ግንኙነት በሚጠቀሙባቸዉ የመገናኛ ቋንቋዎች እንደ ዋነኛ የማንነት መገለጫ አድርገዉ እንደ የስጋ ቅርጫት ሲሸነሽንዋቸዉ እናያለን፣፣ ይህ ደግሞ የሕዝብ አንድነት ከማደፍረስ አኳያ አደገኛ ከመሆኑ አልፎ እያንዳንዳችን ማንነት በመንግስት እና በፖለቲካ ቡድኖች ጫና ከሰባዊ እና ማሕበራዊ መብት እይታ ግምታዊ ቦነ ማለትም ቋንቋን ተንተርሶ ማንነትን ለመግለጽ የሚደረገዉ አጉል ሽንሸና “ከተራዉ ሕዝብ ቤተሰብ እስከ ከቤተመንግሥት የጎሳዎችና የነገዶች ግንኙነት የድብልቅ ዉጤቶች የመሆናቸንን” የሚጻረር ነዉ፣፣ የፖለቲካ ወረበላዎቹ በትምክህት እና ማን አለኝነት ማንነታችንን በእነዚህ ቡድኖች እጅ ቁጥጥር በመግባት እኛነታችንን ሊነግሩን መሞከራቸዉ ታላቅ ወንጀል ስለሆነ እንኚህ ቡድኖች በሚሰነዝሩት አደገኛ ስታሊኒስታዊ ትንተና ሁሉም “ነኛ” ዜጋ መቃወም ይኖርበታል፤፤ ቋንቋ ከአህጉሮች ያካባቢ መለያ ያገለግል እንደሆን እንጂ ያም ቢሆንም ከየትኛዉ ዘር እንደመጣን አይለይም፣፣በዙህ ተንተርሶ፣ ፕሮፌሰር ሃይሌ የሚሉን ጠቃሚ ትምህርት እንደሚከተለዉ ይገልጹታል፤፤ በርግጠኝነት “የምንጠቀምባቸዉ ቋንቋዎች የአያቶቻችን ልጆች መሆናችን በማያጠራጥር ግምት የምንድርስበት ያህል የቅድመ አያቶቻችን ቋንቋ ግን ምን እንደነበረ አዉቃለሁ የሚል ሰዉ የለም/አንደረስበትም (ጌታቸዉ ሃይሌ- የአባ ባሕሪይ ድረሰቶች (ከዜናሁ ለጋላ የአማርኛትርጉም) ገጽ 166)፣፣ ፕሮፌሰር ጌታቸዉ ሃይሌ ከላይ በጠቀስኩት መጽሃፋቸዉ ቋንቋን ተገን እያደረጉ መንግስታዊ እና ፖለቲካዊ ስራ ለመስራት ሕዘብን በሚናገረዉ ልሳን ተመርኩዘዉ የእገሌ ጎሳ ነህ እያሉ የመታወቂያ ወረቀት የሚያዘጋጁ ዘረኝነትን ሚያራምዱ የፖለቲካ ቡድኖች አና በስልጣን ያሉት ግለሰቦችን ስህተታቸዉ ምን ላይ እንደሆነ ሲገልጹ እንደሚከተለዉ ያብራራሉ፣- “በደም የዛሬዎቹ ኢትዬጵያዉያን ከተራዉ ሕዝብ ቤት እስከ ቤተመንግሥት የጎሳዎችና ነገዶች ግንኙነት ዉጤት መሆናቸዉንን የሚያሳየዉ ያያቶቻችን የጋብቻቸዉ ታሪክ ያልተጻፈዉ በ ኢትዬጵያዉያን መካከል ጋብቻ ጉድ ወይም ብርቅ ስላይደለ ነዉ፣፣ የአጼ ምኒሊክ ልጅ ወይዘሮ ሸዋረገድ የራስ ጎበና ልጅ የአቶ ወዳጆ ባለቤት እንደነበሩ የተጻፈዉ የገዢዎች ታሪክ ስለሆነ ነዉ፣፣ እንጂ አጼ ምኒልክ አማራ(!) ራስ ገበና ዳጨ ኦሮሞ ስለሆኑ ያንን ታሪክ ለመመዝገብ አይደለም፣፣ ክቡር ልጅ ሚካኤል እምሩ ራስ ጎበና ዳጨ አያታቸዉ መሆናቸዉን የነገሩን አንድነት ጋዜጣ ስለጤቃቸዉ ነዉ፣፣ ያዉም ቢሆን ዘራቸዉን ለመቁጠር ሳይሆን ቤተሰባቸዉ ለኢትዬጵያ መንግሥት ትንሳኤ ስላደረገዉ አስተዋጽኦ ታሪክ ሲያስተምሩን ነዉ፣፣ በባህልም ረገድ ኦሮሞዎች ኢትዬጵያ ከገቡበት ጊዜ ጀምሮ በነሱና በወረሩት ሕዘብ መካከል ከፍተኛ መደባለቅ ነበረ፣፣ ለምሳሌ ክረስትያኖች ስማቸዉን “ዘጶ”፣ “ዐስቦ”፣ “ዐምዶ”፣ “መንገዶ”፣ “ተዝካሮ”፣ ”ዘሦ”፣ ወዘተ እያሉ በሳብዕ ሲያሳጥሩ እናያለን፣፣ የሆነዉ ኦሮሞዎች “ጢኖ”፣ “ጥሒቶ”፣”ሓለብዶ”፣ “በርባዶ”፣ወዘተ እያሉ ስም የሚያወጡበትን ዘዴ በመዉሰድና የራሳቸዉ በማድረግ ነበር፣፣ በአማርኛ ላይ የሚታየዉን የባህላቸዉን ጉልህ ተጽእኖ ትተን ግዕዝን ብንመረምረዉ የኦሮሞ ባህል ተጠቃሚ ሆኗል፣፣ ይህ የሆነዉ ኦሮሞዎች የግዕዝ ዓለም ጎረቤቶች ስለሆኑ ሳይሆን፣ እንደ ኦሮሞዎቹ እንደ አዛዥ ጢኖ እና የጎጃምን ታሪክ እንደጻፉልን እንደሰዓሊዉ እንደ አለቃ ተክለ የግዕዙ ሥነነ ጽሑፍ ባለቤት ስለሆኑ ነዉ፣፣ የሃገሪቱ ባህል በአዲስ ደም እንደፋፋ ግልጽ ነዉ፣፣ አባ ባሕሪይም ቢሆኑ ይኽንን ያህል ዝረዝር የጻፉት ስለባለቤት እንጂ ስለጎረቤት ወይም “እጋላ አገር” ሄደዉ ያገኙ=ትን “የመስክ ጥናት” አይደለም፣፣ የጎሳዉ ልጆች አስመሰለን ታሪካዊ አጋጣሚና በቦታዉ መወሰን ምክንአት ግማሾቻችን ያንዱን ነገድ ቋንቋ ስለምንነጋገር ነዉ፣፣ ለምሳሌ ደምብያን (ጎንደርን) እና ጎጃምን የወሰዱ ኦሮሞዎች ልጆች ቋንቋ አማርኛ ሆኗል፣ አማራ መስለዋል፣፣ የ አርሲ ሕዝብ ከግማሽ በላይ የሐዲያ ትዉልድ ሆኖ ሳለ ቋንቋዉ ኦሮሞ ሆኛል፣ ኦሮሞ መስሏል፣፣ ይህ መስሎ መገኘት ለጠላት መግቢያ ትልቁ ቀዳዳ እነሆ ሊያተራምሰን ይመላለስበታል፣፣ የምንነጋገረዉን ቋንቋ ተከትለን ኢትዬጵያ ዉስጥ ከተፈጸሙት ታሪካዊ ድርጊቶች እንዱን ክፍል የዚህ ቋንቋ ተናጋሪ እንዱን የዚያ ቋንቋ ተናጋሪ ታሪክ እናድርግ ብንል እዉነት አትፈቅደልንመ፣፣ የአያቶቻችን ልጆች መሆናችንን በማያጠራጥር ግምት የምንደርስበት ያህል የቅድመ አያቶቻችን ልጆች ቋንቋ ምን እንደነበረ አንደርስበትም፣፣ ዛሬ የትኛዉንም ቋንቋ ወርሰን ብንገኝ ሁላችንም፣በዚያን ዘመን አነጋገር የጋሎችና የሲዳሞቹ ወይንም በዛሬዉ ፣ የኦሮሞዎቹና የአማሮቹ ልጆች ነን፣፣ በምንናገረዉ ቋንቋ እየተመራን ከጥንት ዘራችን ልንደርስ የማንችልበት ምክንያት ቋንቋዎቹን ጥምዝምዙ የታሪክ መንገድ ስላሳወራቸዉ ነዉ፣ ዕዉር ደግሞ መምራት አይችልም፣ ቋንቋዎችን ታሪክ አካፋይ ብናደርጋቸዉ ሲደናበሩ ለነሱ (ለቋንቋዎቹ) እንደሚመች አድርገዉ ፣ግማሾቻችንን ከእናታችን ግማሾቻችንን ከአባቶቻችን ዘርና ታሪክ ይለያዩናል፣፣ በ16ኛዉ ምእተ አለም ኢትዬጵያን የወረሩ ኦሮሞዎችና ሊከለክሏቸዉ የሞከሩ የቀድሞዎቹ ነባሮች ሁሉም ከሞላ ጎደል እኩል አያቶቻችን ሆነዋል፣ እኛም እንደዚያዉ ከሞላ ጎደል እኩል ልጆቻቸዉ ነን፣፣ የምንነጋገርበት ቋንቋ ማስረጃ አድርገን ከተፈጸመዉ ረጂም ታሪክ ዉስጥ ኦሮሞዎቹ የፈጸሙትን ዛሬ ኦሮምኛ ለሚናገሩ ሌላዉን ለሌሎች ማካፈሉን የምንገፋበት ከሆን መጀመሪያ ታሪኩን ከ አያቶቻችን ነጥቀን ለወረስናቸዉ ቋንቋዎች መስጠት ይኖርብናል፣፣ ይህ ደግሞ “ባለታሪኩ የኢትዬጵያ ቋንቋዎች እንጂ የኢትዬጵያ ሕዝብ አይደለም፣ እኛ ታሪክ የለንም፣፣” እርግጥ ኦሮምኛ የሚናገሩ ኦሮሞ የሚባሉ ኢትዬጵያዉያንና ሌላ ቋንቋ የሚናገሩ የግል መጠሪያ ያላቸዉ ሌሎች ኢትዬጵያዉያን አሉ፣ እነዚህ ሰዎች ታሪክ አንድ የኢትጵያ ሕዝብ ያደረጋቸዉን ረስተዉ ልዩነታቸዉን ለማጠናከር ከፈለጉ ከ አሁን ይጀምሩት እንጂ ወደ ታሪክ አይሂዱ፣ ታሪኩ ያሳቅቃቸዋል፣ ፍላጎታቸዉንም ዉድቅ ያደርገዋል፣፣” ጌታቸዉ ሃይሌ - የአባ ባሕሪይ ድርሰቶች ገጽ166-168)/-/ http://www.ethiopiansemay.blogspot.com/

The Commitment of the Intellectualby

Paul Baran

http://www.ethiopiansemay.blogspot.com/

What is an intellectual? The most obvious answer would seem to be: a person working with his intellect, relying for his livelihood (or if he need not worry about such things, for the gratification of his interests) on his brain rather than on his brawn. Yet simple and straightforward as it is, this definition would be generally considered to be quite inadequate. Fitting everyone who is not engaged in physical labor, it clearly does not jibe with the common understanding of the term “intellectual.” Indeed, the emergence of expressions such as “long-haired professor” and “egghead” suggests that somewhere in the public consciousness there exists a different notion encompassing a certain category of people who constitute a narrower stratum than those “working with their brains.” This is not merely a terminological quibble. The existence of these two different concepts rather reflects an actual social condition, the understanding of which can take us a long way towards a better appreciation of the place and the function of the intellectual in society. For the first definition, broad as it is, applies accurately to a large group of people forming an important part of society: individuals working with their minds rather than with their muscles, living off their wits rather than off their hands. Let us call these people intellect workers. They are businessmen and physicians, corporate executives and purveyors of “culture,” stockbrokers and university professors. There is nothing invidious in this aggregation, no more than there is in the notion “all Americans,” or “all people who smoke a pipe.” The steady proliferation of that group of intellect workers represents one of the most spectacular results of historical development thus far. It reflects a crucially important aspect of the social division of labor, beginning with the early crystallization of a professional clergy and reaching its acme under advanced capitalism—the separation of mental from manual activity, of white collar from blue collar. Both the causes and the consequences of this separation are complex and all-pervasive. Rendered possible by, and contributing mightily to, the continual expansion of productivity, this separation has become at the same time one of the principal facets of the progressive disintegration of the individual, of what Marx referred to as the “alienation of man from himself.” This alienation expresses itself not only in the crippling and distorting effect of this separation on the harmonious development and growth of the individual—an effect which is not mitigated but underscored by the intellect workers’ getting some “exercise” and by the manual workers occasional partaking of “culture”—but also in the radical polarization of society into two exclusive and all but unrelating camps. This polarization, cutting across the antagonism between social classes, generates a thick ideological fog obscuring the genuine challenges confronting society, and creates issues as false and schisms as destructive as those resulting from racial prejudice or religious superstition. For all intellect workers have one obvious interest in common: not to be reduced to the more onerous, less remunerative, and— since they are the ones who set the norms of respectability—less respected manual labor. Driven by this interest, they tend to hypostatize their own position, to exaggerate the difficulty of their work and the complexity of the skills required for it, to inflate the importance of formal education, of academic degrees, etc. And in seeking to protect their position, they pitch themselves against manual labor, identify themselves with the intellect workers who comprise the ruling class, and side with the social order which has given rise to their status and which has created and protected their privileges. Thus under capitalism the intellect worker is typically the faithful servant, the agent, the functionary, and the spokesman of the capitalist system. Typically, he takes the existing order of things for granted and questions the prevailing state of affairs solely within the limited area of his immediate preoccupation. This preoccupation is with the job in hand. He may not be satisfied with the level of costs in the factory which he owns, manages, or in which he is employed, and may seek to lower them. He may be given the task of “selling” public opinion on a new soap or a new political candidate, and he will carefully, scientifically attend to his assignment. He may not be content with the current knowledge of the structure of the atom, and hence will devote prodigious energies and talent to finding ways and means of expanding it. One might be tempted to call him a technician, but this could easily be misunderstood. As a president of a corporation, he may make weighty decisions affecting the national economy as well as the jobs and lives of thousands of people. As an important government official, he may greatly influence the course of world affairs. And as a head of a large foundation or scientific organization, he may determine the direction and the methods of research of a large number of scientists over a long period of time. All this is clearly not what is meant by the term “technician,” which usually denotes individuals whose task it is not to formulate policies but to carry them out, not to set goals but to work out the means of their realization, not to provide the great designs but to look after the small details. And yet the designation “technician” comes closer to encompassing the nature of what I mean by “intellect worker” than the customary use of the word would suggest. For, to repeat, the purpose of the intellect workers work and thought is the particular job in hand. It is the rationalization, mastery, and manipulation of whatever branch of reality he is immediately concerned with. In this regard he differs little, if at all, from the manual worker who molds metal sheets, assembles parts of an engine, or lays bricks in constructing a wall. Putting it in negative terms, the intellect worker as such is not addressing himself to the meaning of his work, its significance, its place within the entire framework of social activity. In still other words, he is not concerned with the relation of the segment of human endeavor within which he happens to operate to other segments and to the totality of the historical process. His “natural” motto is to mind his own business, and, if he is conscientious and ambitious, to be as efficient and as successful at it as possible. For the rest, let others, too, attend to their business, whatever it may be. Accustomed to think in terms of training, experience, and competence, the intellect worker regards dealing with problems of that totality as one specialty among many. This is to him the “field” of philosophers, religious functionaries, or politicians, even as “culture” or “values” are the business of poets, artists, and sages. Not that every intellect worker explicitly formulates and consciously holds this view. Yet he has, one might almost say, an instinctive affinity to theories incorporating and rationalizing it. One of them is Adam Smiths time-honored and well known concept of the world in which everyone by cultivating his own garden contributes most to the flourishing of the gardens of all. In the light of this philosophy, the concern with the whole moves out of the center of the individuals preoccupation, and affects him, if at all, merely marginally, that is to say in his capacity as a citizen. And the strength and influence of this philosophy derive from the very important truth that it conveys: that under capitalism the whole confronts the individual as an overpowering objectified process irrationally propelled by obscure forces which he is incapable of comprehending, let alone of influencing. The other theory which reflects the condition and satisfies the requirements of the intellect worker is the notion of the separation of means from ends, of the divorce between science and technology on the one side and the formulation of goals and values on the other. This position, the ancestry of which is at least as distinguished as that of Adam Smith, has been aptly referred to by C.P. Snow as a “way to contract out.” In Snows words, those “who want to contract out say we produce the tools. we stop there. It is for you, the rest of the world, the politicians, to say how the tools are used. The tools may be used for purposes which most of us would regard as bad. If so, we are sorry. But as scientists, this is no concern of ours.” And what applies to scientists applies with equal force to all other intellect workers. Needless to say, “contracting out” leads in practice to the same attitude as the Smithian “minding ones own business” it is indeed nothing but another name for it. And this attitude remains essentially unaffected by the now generally felt disposition to put ones faith in the government rather than in the principles of laissez faire, to substitute for Gods invisible hand the more obvious if by no means necessarily more beneficent hand of the capitalist state. The result is the same: the concern with the whole becomes irrelevant to the individual, and by leaving this concern to others he eo ipso accepts the existing structure of the whole as a datum and subscribes to the prevailing criteria of rationality, to the dominant values, and to the socially enforced yardsticks of efficiency, achievement, and success. Now I submit that it is in the relation to the issues presented by the entire historical process that we must seek the decisive watershed separating intellect workers from intellectuals.1 For what marks the intellectual and distinguishes him from the intellect workers and indeed from all others is that his concern with the entire historical process is not a tangential interest but permeates his thought and significantly affects his work. To be sure, this does not imply that the intellectual in his daily activity is engaged in the study of all of historical development. This would be a manifest impossibility. But what it does mean is that the intellectual is systematically seeking to relate whatever specific area he may be working in to other aspects of human existence. Indeed, it is precisely this effort to interconnect things which, to intellect workers operating within the framework of capitalist institutions and steeped in bourgeois ideology and culture, necessarily appear to lie in strictly separate compartments of society’s knowledge and society’s labor—it is this effort to interconnect which constitutes one of the intellectuals outstanding characteristics. And it is likewise this effort which identifies one of the intellectuals principal functions in society: to serve as a symbol and as a reminder of the fundamental fact that the seemingly autonomous, disparate, and disjointed morsels of social existence under capitalism—literature, art, politics, the economic order, science, the cultural and psychic condition of people—can all be understood (and influenced) only if they are clearly visualized as parts of the comprehensive totality of the historical process. This principle “the truth is the whole”—to use an expression of Hegel—carries with it, in turn, the inescapable necessity of refusing to accept as a datum or to treat as immune from analysis, any single part of the whole. Whether the investigation relates to unemployment in one country, to backwardness and squalor in another, to the state of education now, or to the development of science at some other time, no set of conditions prevailing in society can be taken for granted, none can be considered to be “extraterritorial.” And it is wholly inadmissible to refrain from laying bare the complex relations between whatever phenomenon happens to be at issue and what is unquestionably the central core of the historical process: the dynamics and evolution of the social order itself. Even more important is to realize the implications of the practice, studiously cultivated by bourgeois ideologists, of regarding the so-called “values” held by people as lying outside the purview of scientific scrutiny. For these “values” and “ethical judgments” which to the intellect workers are untouchable data, do not drop from heaven. They themselves constitute important aspects and results of the historical process and need not merely be taken cognizance of but must be examined with regard to their origin and to the part which they play in historical development. In fact, the defetishization of “values,” “ethical judgments,” and the like, the identification of the social, economic, psychic causes of their emergence, change, and disappearance, as well as the uncovering of the specific interests which they serve at any particular time, represent the greatest single contribution that an intellectual can make to the cause of human advancement. And this raises a further issue. Interpreting their function as the application of the most efficient means to the attainment of some stipulated ends, the intellect workers take an agnostic view of the ends themselves. In their capacities as specialists, managers, and technicians, they believe they have nothing to do with the formulation of goals; nor do they feel qualified to express a preference for one goal over another. As mentioned above, they admit that they may have some predilections as citizens with their predilections counting for no more and no less than those of other citizens. But as scientists, experts, scholars, they wish to refrain from endorsing one or another of these “value judgments.” It should be perfectly clear that such abdication amounts in practice to the endorsement of the status quo, to lending a helping hand to those who are seeking to obstruct any change of the existing order of things in favor of a better one. It is this “ethical neutrality” which has led many an economist, sociologist, and anthropologist to declare that qua Scientist he cannot express any opinion on whether it would be better or worse for the people of underdeveloped countries to enter the road to economic growth; and it is in the name of the same “ethical neutrality” that eminent scientists have been devoting their energies and talents to the invention and perfection of means of bacteriological warfare. But it could be objected at this point that I am begging the question, that the issue arises precisely because of the impossibility of deducing by means of evidence and logic alone any statements concerning what is good or what is bad or what contributes to, rather than militates against, human welfare. Whatever force there may be in this argument, it is actually beside the point. It can be readily granted that there is no possibility of arriving at a judgment on what is good or bad for human advancement which would be absolutely valid regardless of time and space. But such an absolute, universally applicable judgment is what might be called a false target, and the insistence on its indispensability is an aspect of a reactionary ideology. The truth is that what constitutes an opportunity for human progress, for improvement in the lot of men and also what is conducive of inimical to its realization, differs in the course of history from one period to the next, and from one part of the world to another. The questions with regard to which judgments are required have never been abstract, speculative questions concerning “good” or “bad” in general; they have always been concrete problems placed on the agenda of society by the tensions, contradictions, and changing constellations of the historical process. And at no time has there been a possibility or, for that matter, a necessity to arrive at absolutely valid solutions; at all times there is a challenge to use mankinds accumulated wisdom, knowledge and experience to attain as close as possible an approximation to what constitutes the best solution under the prevailing conditions. But if we are to follow the “contractors out,” the “ethically neutral” minders of their own business, then we would bar precisely that stratum in society which has (or ought to have) the largest knowledge, the most comprehensive education, and the greatest possibility for exploring and assimilating historical experience, from providing society with such humane orientation and such intelligent guidance as may be obtainable at every concrete junction on its historical journey. If, as an eminent economist recently remarked, “all possible opinions count, no more and no less than my own,” then what is, indeed, the contribution which scientists and intellect workers of all kinds are willing and able to make to society’s welfare? The answer, that it is the “know-how” for the realization of whatever objectives society may elect, is completely unsatisfactory. For it should be obvious that society’s “elections” do not come about by miracles, that society is guided into some “elections” by the ideology generated by the social order existing at any given time, and is cajoled, frightened, and forced into other “elections” by the interests which are in a position to do the cajoling, the frightening, and the forcing. The intellect workers withdrawal from seeking to influence the outcome of those “elections” is far from leaving a vacuum in the area of “value” formation. It merely abandons this vital field to charlatans, crooks, and others whose intentions and designs are everything but humanitarian. It may be well to mention one further argument which is advanced by some of the most consistent “ethical neutralists.” They observe, sometimes haltingly and blushingly, that after all it is by no means establishable on grounds of evidence and logic that there is any virtue in being humanitarian. Why shouldn’t some people starve if their suffering enables others to enjoy affluence, freedom, and happiness? Why should one seek a better life for the masses instead of taking good care of ones own interests? Why should one worry about the proverbial “milk for the Hottentots,” if such worry causes discomfort or inconvenience to oneself? Isn’t the humanitarian position in itself a “value judgment” for which there is no logical base? Some thirty years ago I was asked these questions in a public meeting by a Nazi student leader (who eventually became a prominent SS man and functionary of the Gestapo), and the best answer that I could think of then is still the best answer I can think of now: a meaningful discussion of human affairs can only be conducted with humans; one wastes ones time talking to beasts about matters related to people. This is the issue on which the intellectual cannot compromise. Disagreements, arguments, and bitter struggles are unavoidable and, indeed, indispensable to ascertain the nature, and the means to the realization, of conditions necessary for the health, development, and happiness of men. But the adherence to humanism, the insistence on the principle that the quest for human advancement requires no scientific or logical justification, constitutes what might be called the axiomatic foundation of all meaningful intellectual effort, an axiomatic foundation without the acceptance of which an individual can neither consider himself nor be thought of as an intellectual. Although the writings of C. P. Snow leave no doubt that he would unreservedly accept this point of departure, it would seem that he believes the commitment of the intellectual to be essentially reducible to the obligation to speak the truth. (It is worth noting here that there is also no basis in evidence or logic for the proposition that truth should be preferred to lies!) In fact, the principal reason for his admiration for scientists is their devotion to truth. Scientists—he says in the previously referred to address—“want to find what is there. Without that desire, there is no science. It is the driving force of the whole activity. It compels the scientist to have an overriding respect for truth, every stretch of the way. That is, if you’re going to find what is there, you mustn’t deceive yourself or anyone else. You mustn’t lie to yourself. At the crudest level, you mustn’t fake your experiments.” (Italics in the original.) And yet, while this injunction goes a long way towards formulating the basic commitment of the intellectual, it falls short of taking care of the entire problem. For the problem is not merely whether truth is being told but also what constitutes truth in any given case as well as about what it is being told and about what it is being withheld Even in the area of the natural sciences these are important issues, and there are powerful forces at work shunting the energies and abilities of scientists in certain directions and impeding or sterilizing the results of their work in others. When it comes to matters related to the structure and dynamics of society, the problem assumes central significance. For a true statement about a social fact can (and most likely will) turn into a lie if the fact referred to is torn out of the social whole of which it forms an integral part, if the fact is isolated from the historical process in which it is imbedded. Thus in this domain what constitutes truth is frequently (and can be safely) sought and said about things that do not matter, with the insistence on the pursuit and pronouncement of that kind of truth becoming a powerful ideological weapon of the defenders of the status quo. On the other hand, telling the truth about what does matter, seeking the truth about the whole, and uncovering the social and historical causes and interconnections of the different parts of the whole is decried as unscientific and speculative and is punished by professional discrimination, social ostracism, and outright intimidation. The desire to tell the truth is therefore only one condition for being an intellectual. The other is courage, readiness to carry on rational inquiry to wherever it may lead, to undertake “ruthless criticism of everything that exists, ruthless in the sense that the criticism will not shrink either from its own conclusions or from conflict with the powers that be.” (Marx) An intellectual is thus in essence a social critic, a person whose concern is to identify, to analyze, and in this way to help overcome the obstacles barring the way to the attainment of a better, more humane, and more rational social order. As such he becomes the conscience of society and the spokesman of such progressive forces as it contains in any given period of history. And as such he is inevitably considered a “troublemaker” and a “nuisance” by the ruling class seeking to preserve the status quo, as well as by the intellect workers in its service who accuse the intellectual of being utopian or metaphysical at best, subversive or seditious at worst. The more reactionary a ruling class, the more obvious it becomes that the social order over which it presides has turned into an impediment to human liberation, the more is its ideology taken over by anti-intellectualism, irrationalism, and superstition. And by the same token, the more difficult it becomes for the intellectual to withstand the social pressures brought upon him, to avoid surrendering to the ruling ideology and succumbing to the intellect workers comfortable and lucrative conformity. Under such conditions it becomes a matter of supreme importance and urgency to insist on the function and to stress the commitment of the intellectual. For it is under such conditions that it falls to his lot, both as a responsibility and as a privilege, to save from extinction the tradition of humanism, reason, and progress that constitutes our most valuable inheritance from the entire history of mankind. It may be said that I am identifying being an intellectual with being a hero, that it is unreasonable to demand from people that they should withstand all the pressures of vested interests and brave all the dangers to their individual well-being for the sake of human advancement. I agree that it would be unreasonable to demand it. Nor do I. From history we know of many individuals who have been able even in its darkest ages and under the most trying conditions to transcend their private, selfish interests and to subordinate them to the interests of society as a whole. It always took much courage, much integrity, and much ability. All that can be hoped for now is that our country too will produce its “quota” of men and women who will defend the honor of the intellectual against all the fury of dominant interests and against all the assaults of agnosticism, obscurantism, and inhumanity. To avoid a possible misunderstanding: intellect workers can be (and sometimes are) intellectuals, and intellectuals are frequently intellect workers. I say frequently, because many an industrial worker, artisan, or farmer can be (and in some historical situations often has been) an intellectual without being an intellect worker.

PAUL BARAN (1910-1964) was the author of The Political Economy of Growth (1957) and co-author with Paul Sweezy of Monopoly Capital (1966). He wrote numerous essays for Monthly Review.

"The Ethiopian Revolution - War In The Horn of Africa"

From Ethiopiansemay- Editor- Professor Gebru Tareke is my home boy from the same city. He is a distinguished scholar with a tremendous writing skills. To my dismay, in the past years of the Ethiopian people's ordeal, the professor was flirting with the most hated criminal political organizations like EPLF (Eritrean People Liberation Front) and the likes when he was living in LA. I am also uncomfortable by his positive comments about the anti Ethiopian groups now in power "the Eritrean and the Ethiopian "mercinary, tyrant Governments of TPLF and EPLF" for saying- Quote " I have a great respect for both gentlemen leaders of the Eritrean and Ethiopian government Prime Minister Meles Zenawi and President Isayas Afewerki" during his interview as a guset to the VOA Amharic program as a guset with Professor Issak Efrem (the other useless and medicor scholar). Now Professor Gebru has came out with a new book "The Ethiopian Revolution......". I have not read the book yet, when I read it, I might comment on it based on what he wrote. In the mean time, our brother Solomon Gebresilassie has some comments on professor Gebru Tareke's new book. Here is his view on the new book. Thanks. Getachew Reda Ethiopiansemay.blogspot.com Editor.

"The Ethiopian Revolution - War In The Horn of Africa" Author: Gebru Tareke Review: Solomon G. Selassie 437pp. Yale University Press October 5, 2009 GEBRU TAREKE is emeritus history professor with 31 years of teaching at Hobart and Smith Colleges. Initially, Gebru titled his book Comrades Against Comrades -The Ethiopians in Revolution and War. However, perhaps sensing that he had already authored a few years ago a piece on the same theme, The Red Terror in Ethiopia - A Historical Aberration1, Gebru settled on the current title for his seminal book. Still, the provisional title was kept and made the title of Part 2 of this new book. Perhaps his better known previous work is Ethiopia: Power and Protest: Peasant Revolt in the 20th Century(1996).

This review is divided into 4 sections: In the first part, we will show that Gebru is a progressive Ethiopianist hailing from Tigrai, and not a Tigrean parochialist as some would hastily and erroneously conclude; followed by his analysis of the EPRP and then forays into Marxism and finally closing with a conclusion.

Gebru dedicates his book to the memory of his parents and also kindly to "all those who died for a free, democratic, and secular Ethiopia" for which he needs to be commended. Gebru the Progressive Ethiopianist In a political era where some amateurs are engaged in the pernicious perfidy of the indiscriminate criminalizing of Tigreans, it is imperative to debunk their ignorance by citing examples of Tigreans in the era of the TPLF that have steadfastly stood for democracy, Ethiopiawinet and the rule of law. Prof. Gebru is one such Ethiopian. Gebru seems to have spent well over a decade in working on this book. He traveled to Ethiopia in 1994 and interviewed over 500 people from all spectrums, except as regretfully admitted by him his failure to get the cooperation of the Eritrean side. He also got access to the treasure of the Ministry of National Defense's documents which he profusely and liberally referenced in the book.

From the outset, in an uncharacteristic frank admission, Gebru honestly pleads guilt on his inability to stay neutral in the interpretation of such momentous events. However, he assures us that he has made a special effort to keep his biases to a minimum (p.xiv), and it seems to me he has succeeded beyond expectations in spite of his fleeting reference that he may have once belonged to EPRP (p.79) - not that every one that once belonged to EPRP has now charitable and kind words for the organization.

Discussing the relationship between TPLF and the people of Tigray, he states "...but not everything they did [i.e. TPLF] was spontaneous or of their own free will. There was a lot of manipulation and coercion involved. Partly through inducements and partly by intimidation, the front mobilized thousands..."(p.108). This objective assessment of TPLF, among others, earned him the wrath of General Tsadikan - one of his reviewers - as we shall see later. In a similar vein, on page 76, the author says: "Another fraud has been perpetrated by a segment of the Tigrean "modern' elite that ascribes the territory's poverty to "successive Shoan rulers'. The best antidote to such hoaxes is history. So, let's begin." With that, he smoothly sails into correcting the record.

Among the malevolent assistants of Mengistu, Gebru mentions the notorious Corporal Gabre Hiwet Gebre Egziabher (p.44) who was posthumously known to have infiltrated the Derg for TPLF and who along with Melaku Tefera (the butcher of Gondar) decimated thousands of youth in central and northern Gondar. The author also ridicules one of the Derg luminaries, Major Fisseha Desta, who at one time uttered male chauvinistic remarks and Gebru puzzles by saying "this after 16 years of communistic rhetoric! (p.379/23).

While analyzing the Derg's resettlement program, Gebru's progressive probity shows with full force. While it has been commonplace to disparage the program just to score political points against the Derg, Gebru dispassionately analyzes the resettlement as a socio-economic imperative and casts aside the unsupported criticisms, such as the ones made by Major Dawit W/Giorgis in his book Red Tears, and the rebels who shrilly argued that the Derg's motive was to depopulate Tigray. The author rests his case on this issue by mentioning the fact that TPLF has now embraced resettlement as one solution to the pressing problem of ecological degradation and rural poverty, but wonders how in the era of "ethnic states" this would be implemented (p.380/26). Commenting on a similar event, the famine of 1985 and TPLF's actions, he says: "The TPLF went further to convince the international community by forcing thousands of the people under its control to emigrate to the Sudan. Claiming that it had only facilitated their exit to save them from the claws of a "genocidal regime," it paraded many of the ragged peasants before the international media. It was an unpleasant spectacle but may have achieved its intended purpose of shaming the regime" (p.380/34) -see also Gebremedhin Araya's, a former TPLF official, recent postings on Ethiomedia for detailed and serialized information on this particular subject.

Turning to his profession - education, Gebru laments at the tens of thousands of ill-educated and ill-equipped young Ethiopians. He partly attributes the national crisis to the fact that all the leaders of state universities are political appointees (he says this without naming Andreas Eshete - so self-evident, it was probably not necessary). "Despite two revolutions, there still is not a single chartered autonomous institution of higher learning should be a national disgrace," says Gebru (p.336)

Gebru also pays attention to a little-discussed tragedy in contemporary Ethiopia, i.e. the sad fate of the disbanded Ethiopian soldiers who lost the war to TPLF. Through his interviews, one senses the palpable anger and destitution of these heroes who have been thrown out to their devices as if they have not heroically served their nation. Gebru's narration of a chance meeting with a 20-year-old former soldier-turned-shoeshine is revealing. Asked by Gebru how he feels about the peace that the country has achieved since TPLF's assumption of power, the youth replies: "Sir, what good is peace without bread and water?" (p.122). The author reminds the nation to kick start a national reconciliation program, one of whose acts could be the erection of a memorial for all Ethiopians who lost their lives fighting on different sides of the cleavage (p.323).

Amazingly, and perhaps as a pioneer, Gebru surmises that the 1977/78 victory in the Ogaden war by Ethiopia was perhaps more important than the much celebrated victory of Adwa, weighing the implications if the war had been lost (p.216).

One of the two TPLF generals that Gebru admires is Hayelom Araya (the other being "the first 4-star Ethiopian Moslem general" Samora Yunus). While Hayelom's rise to military prominence is admirable as an individual accomplishment (the Holeta Military Training School has been renamed after him), his interview with the author belies TPLF's narrow nationalism. Asked by the author who he admired of his Derg opponent officers, Hayelom mentions only two commanders who have Tigrean sounding names who served under the Ethiopian army: Colonel Sereke Berhan, about whose bravery at least the author tells us, and a Brigadier General Araya Zeraay, about whom nothing is recorded in a 437 page book (p.367/62).

This is how ethnicized politics defiles the body politic of a country. As I was admiring the diligence of the author in shifting through the Ministry of Defense documents and interviewing no less than 500 including former and current army officers, one question kept coming to my mind. Would this access to government documents and personnel have been possibly granted by TPLF to a non-Tigrean Ethiopian historian, such as Bahru Zewdie or Teshale Tibebu, or Shumet Sishagne? The answer notwithstanding, Gebru has made good use of the opportunity. On The EPRP

To his credit, Gebru, while discussing the atrocities perpetrated against the youthful radical generation of the 1970s, does not use the fictive "White Terror" appellation that Derg apologists have thrown in the political lexicon. Instead, he puts the crimes fittingly under the rubric of the Derg's Red Terror. EPRP was neither a government nor a power symmetrical with the Derg to conduct a strong counterattack. What it engaged was a limited self-defence that quickly crumbled in the face of massive atrocity meted out by the Derg (a similar analysis on the asymmetry is also made by another reputable Ethiopian historian, Teshale Tibebu ii see his 'modernity, Eurocentrism, and radical politics in Ethiopia, 1961-1991', p.356)

Discussing the TPLF versus EPRP disagreements and eventual war in Tigray (PP.87-88), Gebru displays extreme caution to a fault. Gebru could have mentioned the "Abay Ethiopia" 'pejorative' term TPLF lashed out at EPRP. He could have also mentioned the insult Tigrean EPRPites endured while being called "korakur Amhara" (puppets of the Amharas) by the TPLF. This was the TPLF that was burning with regional parochailsim and regarded EPRP politically as its existential threat and did everything from repeated provocative acts to harassing its mass organizations, such as peasant associations before it started an all-out war against it. And unashamedly, TPLF's retired Major General Tsadkan engages in fabrications in his review of Gebru's book that EPRP was forced out of Tigray as a result of the local people's decision/referenda in Golomakeda, and Irob. TPLF was driven into desperation and war when the Tigrean broad peasants and intellectuals rejected its narrow nationalism and its toying with the notion of secession. What proof to cite for EPRP other than the live and continuing exhibit of TPLF's parochialism that has been plaguing the nation for almost 2 decades. Tsadkan goes on to heaping praise on EPDM for staying put in the field when the rest fled to the West. It is small wonder that Tsdaikan puts the EPDM in a positive light, an outfit that made a Faustian bargain with the TPLF as an enabler for TPLF to get a cover as an Ethiopianist force. Soon after its Addis Abeba entry, EPDM was molded into an "Amhara Democratic Movement," dropping its former name and identity. So much for staying put in the field.

Likewise, Gebru could have done a comparative analysis of the positions of EPRP and TPLF on the Eritrean question. Although the two organizations might have shared the secession right of Eritreans, for TPLF this derived from the colonial thesis it ascribed to the Ethio-Eritrean relation, while for EPRP the Eritrean question fell in the broad category of the National Question, and hence secession might not be the only and even the most desirable option. In line with its colonial thesis, according to the freewheeling admission of General Tsdaikan, TPLF sent up to 5,000 fighters to the Eritreans aid, and the favor was returned by the Eritreans during TPLF's Shire engagements with the Derg. With times now changed, Tsadkan puts down the Eritreans as a non-factor in TPLF's survival and as a weak military power.

To set the historical record straight, in order to resolve the problem it had with TPLF, the EPRP proposed 3 solutions: 1). working in a united front where other entities might also be members of the front; 2) a full merger and 3) a "live and let live" policy for each organization respecting their separate operations free of provocations. But the TPLF's insistent demand was for EPRP to evacuate Tigray. Surprisingly, some still to this day try to paint EPRP as an Amara based party (see for instance Jawar Siraj Mohammed's depiction in his exchanges with Messay on Ethiomedia). It is less than sincere to assert so regarding the party that brought together youths and sections of Ethiopians from a wide swath of the national mosaic.

Turning to EPRP's relations with the Derg, the author brings out a common myth and lie cruelly perpetrated by the Derg and its partisans. And this is the allegation that EPRP had assisted Somalia in its war with Ethiopia, or in its mildest form, that the EPRP had sabotaged Ethiopia's effort to crush the Somali invasion. Practically, almost any soldier or officer associated with the Derg and who has written a book, with the possible exception of General Tesfaye Habtemariam, has indulged in this scapegoating enterprise. This list includes Brigadier General Kassaye Chemeda, a Derg-time general who also reviewed Gebru's book. Curiously, however, not one of them has produced a shred of evidence to support this allegation. It seems that because EPRP was the leading opponent of the dictatorial Derg at that time, any legitimate grievance or concern by any Ethiopian in the military or in civilian discourse was attributed to EPRP. So, for any losses the Derg suffered in the Ogaden front, or for any challenges and suggestions that came from the units on the ground, the proponents were categorized as EPRP and summarily executed (p.198). Later after the Derg crushed EPRP's urban structures and yet the challenges and alternative thoughts flourished around the various war fronts, such as Naqfa, Shire and Massawa, there was no EPRP to blame. At one meeting with party functionaries, Mengistu blabbered the usual I-am-Tedodros II bravado. He specifically said, " I have fulfilled the responsibility vested in me for 15 years, like any other citizen and to the full extent of my ability. Henceforth, I shall not talk failure. I will not beg anyone. My choice is to join the Third or Second Revolutionary Army and die honorably like an ordinary soldier" (p.409/24). Of course we all know his ignominious flight out of the country at the decisive hour. And such cowardice when his subordinates such as Major Bekele Kassa and General Teshome Tessema took their lives during the Ogaden war (p.209), and during the Massawa War (p.295), respectively when faced with great difficulty. Instead of taking full responsibility for the disasters and facilitating the establishment of a Provisional People's Government as EPRP steadfastly called, Mengistu went on a rampage of murdering irreplaceable officers and NCOs and destroyed the nation. Marxism Anyone?

Teshale Tibebu asserts in the above quoted article that Marxism in Ethiopia was episodic - that it came into the Ethiopian political scene - and that it disappeared as suddenly as it appeared (p.349). Despite - or probably- in line with this assertion, Gebru makes occasional forays into Ethiopian Marxism. Comparing and contrasting Meles's and Isayas's personal traits with other revolutionary leaders, Gebru tells us both fall short and lack the sophistication of Amilcar Cabral (A Guinea Bissau Marxist revolutionary whose young life was cut short by an assassin's bullet). Gebru says Cabral articulated a subtle theory of liberation and is perhaps Africa's only original revolutionary thinker (p.102). Commenting on the Dirg cadres' skin-deep knowledge of Marxism, Gebru says "the WPE had many talented and dedicated agitators, polemicists, and organizers, but hardly any thinkers or theoreticians with deep knowledge of what they preached" (p.147). Out of the 447 interviewees he contacted, only 43 held views about political education that could be considered mildly positive. That the triumvirate leadership of army units imported from the Soviets (a joint authority shared by the commander, political commissar, and a security chief) severely undermined the fighting spirit of the Ethiopian army and undermined the traditional role of commanders has been widely commented upon. According to Gebru's findings, religion was one factor for loss of party membership, making WPE perhaps the only "leftist' party in Ethiopia on this score. Thirty-four members were expelled for getting their children babtized, or for giving feasts in memory of the dead (tezkar)(p.378/12).

Commenting on the Ethiopian student movement, Gebru says "it never produced public intellectuals like Ali Shariati of Iran, men and women who could anchor Marxist ideas in traditional mores or religious percepts and share them with the masses in plain language" (p.357/19). In fact he attributes, perhaps wrongly, the current student dormancy to the void created by the absence of Marxism. (p.336) Describing EPRDF's economic policy, Gebru quotes a South African communist, the late Joe Slovo who said 'a middle ground between the failures of socialism and the ravages of capitalism" (p.335). Conclusion

Gebru has written a superb book supported by dependable data. The data pertains to the type and number of equipment the combatants used, the forces arrayed, the desertions, the war victims and the expenditures. For proper context, he also provides an overview of the struggles [winners and losers] of several guerrila movements across the globe, including that of Nicaragua, Mozambique, Kenya, the Boers, Uganda, Rwanda, Algeria, Malaysia and Guatemala. He occasionally compared the Ethiopian revolution with that of Iran, and the Ethio-Somali war of 1977-78 with that of the 8-year Iran-Iraq war that began in 1980.

As Gebru's book goes into future revised editions, a couple of suggestions that might make it even more robust are: 1. A clear and expanded endorsement of multipartyism and the rule of law in Ethiopia; 2) a less harsh utterance about the Ethiopian Diaspora (p.331), and showcasing the Diaspora's constructive contributions to the democratization of Ethiopia along with its shortcomings; 3) additional effort to get the Eritrean side of the story, and whether Ethiopian POWs are still there, and if so, under what conditions, and whether or not the Eritreans still call their guerrilla staple, kitta - indeminesh Gondar! (the name they used during the struggle). Gebru has made a crucial contribution to the study of Ethiopian history and politics, and any Ethiopian interested in the recent political and military history of our wretched country needs to get the book and read it.

Solomon E. Gebreselassie October 2009 ---Notes 1 Journal of Developing Societies, pp.183-206, vol.24 #2, June 2008

ባርናባስ ገብረአብ እና በጋምቤላ ዘር የማጽዳት ዘመቻ

ባርናባስ ገብረአብ እና በጋምቤላ ዘር የማጽዳት ዘመቻ (ከወያኔ ገበና ማሕደር) ጌታቸዉ ረዳ www.Ethiopiansemay.blogspot.com

በጋምቤላ ዉስጥ የዘር ግጭት ሲካሄድ የወያኔ የፌዴራል ምክትል ሚኒስትር የነበረዉ ዶ/ር በርናባስ ገብረአብ ለአሜሪካ ድምፅ ራዲዬ የትግርኛዉ ክፍል ባልደረባ የሆነዉ በትረሥልጣን በወቅቱ ባርናባስን አነጋግሮ ነበር፣፣ ባርናባስ በቃለ መጠይቁ እንዳመነዉ በግጭቱ ለተከተለዉ ጉዳት “የፖለቲካ ተጠያቂዎች ነን” ፣ “ከፖለቲካ ተጠያቂነት ማምለጥ እንዴት ይቻለናል” በማለት “የሕግ ተጠያቂዎች” ባንሆንም በፖለቲካችን ምክንያት ለተከተለዉ እልቂት ተጠያቂዎች ነን ያለበትን ቃለ መጠይቅ ስታነብቡ፣ የርናባስ “ሂፕክርት” (ዞር አሉ አልሸሹም) የፖለቲካ እና የሕግ ተጠያቂነት ለያይቶ ማየቱ ፍርዱ የሕግ ባለሞያዎች እና ለእናንተ ለአንባቢዎች በመተዉ ቃለ ሙሉዊን ቃለ መጠይቁ ከትግርኛ ወደ አማርኛ የተረጎምኩላችሁ “የመልካም አስተዳደር እና በልማት ወደ ሗላ መቅረት “ለዘር ግጭት” ሰበብ እንደሚጋለጥ እና እንዲሁም ‘ግጭቱ ፍንጭ ሲያሳይ የፌደራል ባለሥልጣኖች “ፈጠን ብለን መልስ አልሰጠንበትም” ያለበትን፣ እና እልቂቱ ከተፈጸመ በሗላ እራሱ እስፍራዉ ድረስ በመሄድ “ሕዝቡን ሰብስቦ ይቅርታ እንደጠየቀ” ያመነበትን ቃለ መጠይቅ እነሆ፣- አሜሪካ ድምጽ ራዲዬ፣- ደ/ር በርናባስ ገብረብ ጥርያችንን አክብረዉ ስለመጡ አመሰግናለሁ፣፣ ደ/ር በርናባስ በቅርቡ በጋምቤላ የተከሰተዉ የሕዝብ ግጭት መነሻዉ ምን እንደሆነ እና ሁኔታዉ እምን ደረጃ ላይ እንዳለ ቢገልጹልኝ? ደ/ር በርናባስ ገብረአብ - በዚህ በታሕሳስ ወር በጣም አስከፊ የሆነ ግጭት አጋጥሞ ነበር፣፣ ብዙ ሰዉ ሞቷል እስከ 74 የሚሆኑ ቁስለኞችም አሉ፣፣ (ተጎጂዎቹም) ከአኙዋ የተባሉ ብሔረስብ ተወላጆች ናቸዉ፣፣ አጥቂዎቹ ደግሞ በክልሉ ዉስጥ የሚኖሩ የደጋ (Highlanders) ሰዎች ናቸዉ፣፣ ሃቁ ይሄ ነዉ፣፣ ሁኔታዉ ይሄ ነዉ፣፣ ነገር ግን ሁኔታዉ እንዴት ብለን ለማየት ብንሞክር “ይቺኛዋ ለብቻዋ”ተነጥላ መታየት የለባትም፣፣ በክልሉ በአንዋር እና በአኙዋ (ክ) ብሔረሰብ ግጭቶች ነበሩ፣፣ በዚህ ምክንያት ሰፋ ያለ መድረክ ከፍተን ጠለቅ ያሉ ዉይይቶች እንዲካሄዱ አድርገን ሁኔታዉ እንዲበርድ አደርገን ነበር፣፣ በወቅቱ በዉጤቱ ያገኛናት (የታየዉ) ሰላም ተጠቅመን ክልሉን ወደ ልማት እንዲሸጋገር አላደረግንም፣፣ ዋነኛዉ ለግጭቱ መነሻ የሆነዉ ምክንያት፣ በአንድ በኩል “መልካም አስተዳደር” ያለ መኖር ያመጣዉ የሗላ ቀርነት ችግር ነዉ የመሰረቱ የግጭቱ ምክንያት፣፣ ነገር ግን የታየዉ “ጊዜያዊ” ግጭት መነሻዉ ግን የትምክህት ስሜት ባደረባቸዉ በደገኛዉ ትምክህተኛ እና በንፁሃን የአኝዋኮች ኗሪዎች መካከል ነበር የታየዉ የግጭቱ መነሻ፣፣ ጥያቄ፣- እነኚያ “ደገኞች” እያሏዋቸዉ ያሉት እነማን ናቸዉ?

ባርናባስ፣- ከክልልዩ ብሔረሰብ ተወላጅ ዉጭ የሆነዉ ክፍል ማለት ነዉ፣፣ ከኦሮሚያ እንዲሁም ከትግራይ ሁሉ ሳይቀር በሰፈራ ወደ እዛዉ ክልል ተሰድደዉ ሄደዉ የሚኖሩ ሞልቷል፣፣ ወደ ክልሉ በስራ ምክንያት ተቀጥረዉ የሚሰሩ “ሲቪል ሰርቪስ”-ሰራተኞች ሞልቷል፣፣ሆን ብለዉ ፕሮቮከሺን/የግጭት ቁስቆሳ እንዲነሳ ጥረዋል፣፣ በግድያዉ ተሳተፉ የክልሉ ፖሊሶች ሁሉ ሳይቀር፣ ምመህራን ሁሉ አሉበት፣፣ እንዲሁም የከተማዉ ዱርየዎችና የቀን ተቀን የጉልበት ሰራተኞች ሳይቀሩ እነዚህ ሁሉ የተሳተፉበት ስብስብ ነዉ፣፣ “ክብሪት”-በመያዝ የኗሪዎችን ቤቶች በእሳት እያቃጠሉ ሰዉ ሲገድሉ ነዉ የዋሉት፣፣ ጥያቄ፣-

በዚህ ዓመት በተደጋጋሚ የሕዝብ ግጭት የታየበት ሁኔታ ታይቷል፣፣ በዚህ ተደጋጋሚ ግጭት ለ

ምሳሌ አይሪን የተባለዉ የዜና ስርጭት ስለጉዳዩ አስመልክቶ ሲተነትን ባለፈዉ ጊዜ ግጭትን የሚያስነሱ ክስተተቶች ታይተዉ እንደነበርና የኢትዬጵያ መንግሥትም ይህንን ተገንዝቦ በወቅቱ ሁኔታዉን ተከታትሎ በወቅቱ ፈጠን ብሎ እንዲታገስ ባለማድረጉ አሁን (በታሕሳስ ወር) ለታየዉ አስከፊ ግጭት እንዲከሰት ሆኗል፣ ስለሆነም መንግስት ለአካባቢዉ ሕዝብ ይቅርታ ጠይቋል የሚል ዜና አለ፣- እዉነት ነዉ? ባርናባስ፣- እነኛ ምልክቶች ነበሩ ወይ? አዎ፣፣ ሃቅ ነዉ፣፣ የተወሰኑ በክልሉ ዉስጥ ለደርግ ሲያገለግሉ የነበሩ የክልሉ የአኙዋክ ብሔረሰብ ተወላጆች፣ ከፖሊስ ከአየር ሃይል የተባረሩ “የጠባብ ቡድኖች” አባሎች አሉ፣፣ እነኚህ ሆን ብለዉ በደገኛዉ እና በክልሉ ተወላጅ ብሔረሰቦች መካከል ጠብ እንዲፈጠር በማለም የኮንስተራክሽን ሰራተኞች፣ የህክምና ባለሞያተኞች ሳይቀር “ገድለዋል”፣፣ ሆን ብለዉ ግጭት እንዲነሳ ያደረጉት ጉዳይ እንደነበር እናዉቃለን፣፣ እንግዲህ “ምልክት ታይቶ”ነበር እየተባለዉ ያለዉ “ያቺዉ”ናት፣፣ ፌደራል መንግሥትም ሁኔታዉ ሲታይ ፈጠን ብሎ መልስ አልሰጠበትም፣፣ እኔዉ ራሴ ሄጄ (በድርጊቱ)የተጠቁትን ሰዎች ሰብስቤ “ይቅርታ ጠይቄአቸዋለሁ”፣፣ ጥያቄ፣- ይቅርታ ጠይቀናል ማለት “ተጠያቂዎች ነን” ማለት ነዉ? ባርናባስ፣- ፖለቲካሊ?

ጠያቂ፣- አዎ፣

ባርናባስ፣-

አዎ፣ ግጭቱ አስቀድመን ብንገታዉ ኖሮ መልካም ነበር፣፣ ነግር ግን (አላደረግንም)፣ ስለዚህ ማንኛዉም ዓይነት የህዝብ ችግር ሲያጋጥም ከተጠያቂነት እንዴት ነፃ እንሆናለን? ጥያቄ፣- ይህ ማለት፣-ለጠፋዉ ንብረትም ይሁን የሰዉ ሕይወት ለተጠቃዉ ሕብረተሰብ የገንዘብ ካሳ ሊከፍል ነዉ ማለት ነዉ? ባርናባስ፣- የፖለቲካ ተጠያቂነት አለ (በፖለቲካዉ ያስጠይቀናል)፣፣ይህ ማለትም፣ ማንኛዉም የልማት ፣የመልካም አስተዳደር ጉድሎቶችን በሚመለከከት እኛ እሥልጣን ላይ ያለነዉ ስልጣን የተሰጠን ሰዎች ፣ ባለሥልጣኖች ሃላፊነት እንወስዳለን ማለት ፖለቲካዊ ተጠያቂነት አለን ማለት ነዉ፣፣ ይሄ ፖለቲካዊ ተጠያቂነት ይባላል፣፣ ነግር ግን ሰዉ ሲገድሉ የዋሉት እና የኗሪዎችን መኖርያ ቤቶችን በእሳት ሲያጋዩ የዋሉት ደግሞ በሕግ ተይዘዉ ወደ ፍርድ ቤት ሊቀርቡ ነዉ፣፣ እኛ እያልን ያለነዉ “መልካም አስተዳደር እና ልማት” ለማጠናከር የቆምን ሰዎች ላለፉት 12 ዓመታት ለአካባቢዉ ትርጉም ያለዉ የአስተዳደር ለዉጥ ስላላመጣን ከተጠያቂነት እንዴት ነጻ መዉጣት እንችላለን? ጥያቄ፣- ዶ/ር ባርናባስ (እርስዎ) ሲገልጹ (በግጭቱ) 60 ሰዎች እንደተገደሉ ነዉ የገለጹልኝ፣፣ ሆኖም በተባበሩት መንግሥታት የዜና ማዕከል አስተላለፈዉ ዘገባ ግን እስከ ሁለት መቶ ሰዎች እንደተገደሉ ነዉ የገለጸዉ፣፣ የትኛዉ ቁጥር ነዉ ትክክለኛዉ? ባርናባስ፣- መንግሥት እና እኛም አባሎች በተገኘንበት ከተጠቂዎቹ ጠይቆ አረጋግጦ ያጣራዉ 56-ሰዎች ብቻ ናቸዉ የተገደሉት፣፣ ነገር ግን …-ተሳስተናል እንበል እና ወደ 60 ሰዎች ተገድለዋል እንበል፣ ነገር ግን “ሁለት መቶ”-ብቻ ሳይሆን እዚህ አገር ዉስጥም ቢሆን “ሦስት መቶ”ሰዎች ናቸዉ የተገደሉት ብለዉ አደል የዘገቡት?!ያ ግን ዝም ብሎ ከጭብጥ የተናሳ ዘገባ ሳይሆን እንዲሁ ነዉ፣፣ ለምን ዓላማ እንደተዘገበም አይገባንም፣ ዓላማዉ የኢትዬጵያ መንግሥት ለመወንጀል እና ስም ለማጥፋት የተደረገ ነዉ፣፣ ጥያቄ.- በቅርቡ በአሜሪካ የዉጭ ጉዳይ ሚኒስቴር ያወጣዉ መግለጫ የኢትዬጵያ ሠራዊት ግጭቱ ዉስጥ እጁ አስገብቷል የሚል…… ባርናባስ ፣- ልክ አይደለም! ምክንያቱም እኛ ይህ አሉባልታ እንደሰማን ሕዝብ ሰብስበን በተለይም ተጠቂዉን ክፍል አነጋግረናል፣፣ ሕዝቡ የነገረን ሠራዊት ባይኖር ኖሮማ ከተማዋ እንዳለች ትቃጠል ነበር፣ በከተማዉ ዉስጥም ቆሞ የሚሄድ ፍጡር ባልተገኘ ነበር፣፣ የርዋንዳዉን ዓይነት ሁኔታም ይከሰት ነበር፣፣ስለዚህ ሠራዊት ነዉ ያቆመዉ፣፣ ሌላዉ “የኢትዬጵያ ሠራዊት የሚባል”ነገር የፌደራል ፖሊስ እንጂ የፌደራል መከላከያ እዛ አካባቢ አልነበረም፣፣ ፖሊስ ግን በተለይ “ደገኛዉ ፖሊስ” በግድያ የተሰማሩ ነበሩ፣፣ ሕዝቡ እከሌ እነ እከሌ ሰዉ ሲገድሉ ነበሩ ብለዉ ጠቁመዉ ያስያዟቸዉ የተያዙ ፖሊሶች አሉ፣፣ ጥያቄ፣- የፀጥታ ስጋት በአካባቢዉ እንዳለ እና በተለይም የነዳጅ ፍለጋ በሚካሄድበት አካባቢ ይህ ግጭት አሁንም እንደቀጠለ እና እንዳላቆመ ይነገራል፣፣ ሠራዊት ሰላም ለማስከበር ወደ አካባቢዉ ተሰማርቷል ካሉኝ አሁን ያለዉ የግጭት እንዴት ነዉ የቀጣይነት ክፍተት ዕድል ሊያገኝ የቻለዉ? ባርናባስ፣- አይደለም፣፣ እንዴት መሰለህ፣-ነዳጅ ፍለጋ ሚካሄድበት አካባቢ የግጭት አካባቢ አይደለም፣፣ ያዉም በማነጻጸር “የተረጋጋ” አካባቢ ነዉ፣፣ የታጠቁ ሰዎች አሉ ብየህ ነበር፣- እነኚህ የታተቁ ክፍሎች በአካባቢዉ አሉ፣፣ በአካባቢዉ ዉር ዉር የሚል ጥቂት የታጠቀ ጥቂት የሽፍታ ቡድን ይኖራል፣ በረሃ ስለሆነም ለማስወገድ “ዕንቅፋት”አይሆንም፣፣ እሱ ደግሞ ይጠረጋል /ይመታል፣፣ ሰረዊቱ ስራዉን ባጭር ጊዜ አጠናቅቆ ሰላም እንደሚያሰፍን ተስፋ እናደርጋለን፣፣ ጥያቄ፣- ፀረ መንግሥት የሚንቀሳቀሱ የታጠቁ ሽፍቶች አሉ ነዉ የሚሉኝ? ባርናባስ፣- የኛ ሳይሆኑ የወጭ ሃይላት በአካባቢዉ እንዳሉ ታዉቃለህ፣፣ ስማቸዉ ሳንጠቅስ ማለት ነዉ፣፣ ጠያቂ፣- የለም ስማቸዉ ቢገልጹልኝ ደስ ይለኛል፣፣ ባርናባስ፣- ያዉ የታወቁ ናቸዉ እኮ! የደቡብ ሱዳን ታጣቂ ክፍሎች ለምሳሌ አሉ፣፣ በተለያዩ ከተሞች የግድያ ተግባር ያከናዉን ነበር ብየ ያልኩህ አስቀድሜ- እዚያዉ አለ፣፣ያ ካልተወገደ ስጋት እያልክ የጠቀስከዉ ሊኖር ነዉ፣፣ እሱ አለ፣፣ ከጋምቤላ ወደ ታች ወደ ደቡብ ህዝቦች እስከ 300 ኪ.ሜ. አካባቢ ደርሼ መጥቻለሁ፣፣ ግን ዲማ ዲሎ ፣ አቆቦ፣ ዶር የሚባሉ በረሃዎች አሉ፣፣ በዛ በረሃ “ተሸሰሽጎ” አዩኝ አላዩኝ እያለ በስጋት የሚሽሎኮሎክ ቡድን አይታጣም፣፣ እሱም ደግሞ ትንሽ የጥፊ ዓይነት ግራ ቀኝ አጠናግረህ “መታ-መታ” አድርገህ መቆጣጠር ይቻልል፣፣ ጥየቄ፣- ጋምቤለ ባሁኑ ሁኔታ ጸጥታዋ በእንዴት ዓይነት ሁኔታ ይገኛል? ባርናባስ፣- ሙሉ በሙሉ መረጋጋት አለ ልልህ አልችልም፣፣ አስተማማኝ ሰላም እንዲሰፍን ግን ቀጣይ የሆነ ሰራዎች ተዘጋጅተዋል፣፣ ጥያቄ፣- ሌሎች ማለትም ከአካባቢዉ ኗሪዎች ሌሎች ማለትም እንደ ትግርኛ እና አማርኛ ቋንቋ ተናጋሪ ሕብረተሰቦች ሲኖሩበት ከነበረዉ አከባቢ እየተገደዱ በግድ እየተባረሩ እንደሆነ ምንጮች ይገልጻሉ፣፣ የእነዚህ ዜጎች ደህንነት ለማረጋገጥ መንግሥት ምን እርምጃ እየወሰደ ነዉ? ባርናባስ፣- አቀስቀድሜ የጠቀሰኩት የሽፍቶች ቡድን በእነዚህ ክፍሎች አይደል ታርጌቱ (ንጥጥሩ)?፣- እንግዲህ በአቦቦ አካባቢ “ፍኝዶ” የምትባል አንዲት መንደርም አቃጥሏል፣፣ ትግሬዎች እና አማራዎች ብቻ ሳይሆን ማንም ኢትዬጵያዊ ዜጋ ጋምቤላ ያልሆነዉን ሁሉ ነዉ ጥቃቱን ያነጣጠረዉ፣፣ አሁን ሁኔታዉ ተረጋግቶ ኗሪዎቹ ወደ እየ ሰፈራቸዉ መመለስ ጀምረዋል፣፣ እኔ ከጋምቤላ ከተመለስኩ ሳምንት ሆኖኛል፣፣ በየቀኑም ኢንፎርመሺን (መረጃዎች) ይነግሩኛል፣፣ ጥያቄ፣- በሺዎቹ የሚቆጠሩ አኝዋኮች ድምበር ተሻግረዉ ወደ ሱዳን እንደተጠለሉ ነዉ እየተነገረ ያለዉ፣፣ ደቡብ ሱዳን እንደሚባለዉ የተረጋጋ አይደለም፣ - ሆኖም ከኢትዮጵያ የተሻለ ደህንነት ስለሚሰማቸዉ ሆኖ ነዉ ወደ ሱዳን ለመጠለል የፈለጉት? እነኚህ ሰዎች በስደት ሊኖሩ ነዉ ወይስ የኢትዬጵያ መንግሥት ሊደርስላቸዉ ነዉ? ባርናባስ፣- ቢሺዎቹ እየተባሉ የሚጠሩት ስደተኞች ሚዲያዎች እንዳሸኛቸዉ አደል ቁጥሩን ከፍ ዝቅ የሚያደርጉት?! እንግዲህ ቁጥሩን በሚመለከት “በሱዳን በኬኒያ” በኩል መረጃዎች አግኝተን ነበር እኛ በአካል ሄደን አልቆጠርናቸዉም - ሆኖም ቢቢሰ 6000 በሏቸዋል በጭብጥ ከቦታዉ ሄደዉ ያረጋገጡ ደግሞ 5000 ናቸዉ፣፣ ያም ቢሆን ቀላል ቁጥር አይደልም፣፣ የምናደርግላቸዉ ነገር እኛ የተሻለ ሰላም እና መረጋገት ፈጥረን ወደ ልማቱ ወደ ሀገሩ እንዲመለስ ነዉ ፍላጎታችን እንጂ እዛ ይኑር አንልም፣፣ ግን መጀመርያ አስተማማኝ ሰላም በአካባቢዉ ማምስፈን ይኖርብናል የሚል እምነት ነዉ ያለኝ፣፣ ጠያቂ’ አመሰግናለሁ ደ/ር ባርናባስ ገብረአብ ገብረአብ፣ እኔም አመሰግናለሁ፣፣ ከኢትዬጵያ ሰማይ- አዘጋጅ -/-ለጋምቤላ ሕዝበ ቆመናል የምትሉ የሕግ ባለሞያዎች፣ ጉዳዩን አስመልክቶ ወቅቱ ጠብቆ ወሳኝ የሕግ ክርክር ማሕደር ሲከፈት ለዘር ማጥፋት ተጠያቂዎች የሚከሰሱ ባለስልጣኖች ስለሚኖሩ ባለሥልታኖቹ ከሚሰጡት እና ከሚጽፏቸዉ ደብዳቤዎች እና ዉሳኔዎች እንዲሁም ለሚዲያ ከሚሰጡት ቃለ መጠይቅ ለክህደታቸዉም ሆነ ለእምነት የመረጃ ምንጮች ስለሚሆኑ የሰብአዊ መብት ተንከባካቢ ተሟጋች ክፍሎች ከዚህ ቃለ መጠይቅ ጠቃሚ መረጃ ስላምታገኙበት ለመጪዉ ጊዜ ለፍረድ ክርክር እንዲጠቅማችሁ መዝግቡት፣፣ ሰነድ ሳይያዝ አፍ አሞርሙሮ ብዕር አሹሎ መጮህ ለተጠቂዉ ክፍል አይፈይድም፣፣ “የወያኔ ገባና ማሕደር” ዝግጅታችን የሚዘግባቸዉ የወያኔ ገበናዎች በየግል ማስታወሻችሁ በመያዝ ተጠቀሙበት፣፣ ፍትሕ ይዘገይ እንደሆን እንጂ መከሰቱ አይቀሬ ነዉና ሁሉም ዜጋ በየግሉ የዘገበዉን እና አነበበዉን እንዲሁም በግል የሚያዉቀዉን የወያኔ ወንጀል እየዘገበ ለታሪክ ማሕደር ማስተላለፍ ይጠበቅበታል እያልን በሚቀጥለዉ ዝግጅት እሰክንገናኝ አማን እንሰንብት፣፣ // http://www.ethiopiansemay.blogspot.com/